Kirkjuritið - 01.03.1955, Blaðsíða 9

ÞJÓÐIN OG FRAMTÍÐ KIRKJUNNAR 103
sveitanna hafði á takteinum á árum áður. Þetta er að
vísu ekki siðferðileg hnignun í venjulegum skilningi, held-
ur almennt þjóðmenningarlegt hnignunarmerki og að vísu
athugavert. Hugsandi manni verður að spyrja: Er hin
uppvaxandi þjóð vor á leiðinni að verða ólík sjálfri sér,
en lík þeirri alþýðu annarra landa, sem er talin á fremur
lágu menningarstigi?
Hvaða ástæða er nú til að rifja þetta allt upp hér? Hún
er sú, að oss og öllum þeim, sem vinna að siðgæði og
kristilegri menningu þjóðarinnar, er það hollt og enda
nauðsynlegt að gjöra sér jafnan ljóst, hvernig ástand
og horfur eru í þeim málum. öll hnignun í siðgæði kemur
kirkjunni fyrst og fremst við. Á vettvangi siðgæðisins
er starf hennar og skyldur. Hér hefir verið bent á dökku
hliðina. En það er ekki rétt að einblína á hana, heldur
ber einnig að líta á hina bjartari.
Margir líta svo á, að eftir síðustu heimsstyrjöld hafi
orðið vart við breytingu til batnaðar í þeim efnum, sem
hér um ræðir, meðal erlendra þjóða, og að vér Islend-
ingar séum á eftir öðrum í þessu efni eins og svo oft
hefir átt sér stað, þegar um alþjóðlegar hreyfingar hefir
verið að ræða. Það er litið svo á, að gildi kristindómsins
sé nú aftur að hljóta almennari viðurkenningu og barátta
sé hafin fyrir auknu siðgæði.
Mér er málið því miður ekki svo kunnugt, að ég geti
hér frá því skýrt, hver og hve mikil rök þessi skoðun
hefir við að styðjast, en vissulega er vonandi að svo sé.
Um baráttuna fyrir auknu siðgæði má þó benda á, að
nú eru starfandi alþjóðasamtök eða félagsskapur í þeim
efnum og er tvennur slíkur félagsskapur orðinn alkunnur,
þ. e. Rótarý-félagsskapurinn og svo nefnd siðgæðileg end-
urhervæðing, „Moral Re-Armament“ (MRA).
Þjóð vor hefir þörf á breytingu til batnaðar i trú og
siðgæði, og kirkja vor verður að vinna að henni af öllum
mætti. Þrátt fyrir deyfð og áhugaleysi á yfirborðinu um