Kirkjuritið - 01.11.1955, Blaðsíða 6

Æskulýðsfélag Laugarnessóknar
Það var snemma vetrar 1953 að hringt var dyrabjöll-
unnni hjá mér. Á tröppunum stóðu tvær stórar og mynd-
arlegar stúlkur, sem ég hafði fermt tveim árum áður.
Þær báru erindið upp þegar i stað. Sögðust vera komn-
ar til að spyrja mig, hvort ég vildi stofna æskulýðsfélag.
Ég bauð þeim inn. Við ræddum málið nánar. Þetta var
upphafið að stofnun Æskulýðsfélags Laugarness-sóknar.
Mér þótti þetta góð heimsókn þótt mér væri ekki ljóst
til hlítar, hversu góð hún var.
Þetta átti þó sína forsögu. Haustið 1952 áttum við
hjónin samtal um, hversu æskilegt væri, að kirkjan næði
betur til unglinganna í sókninni en orðið væri fram að
þessu. Barnastarfið var með miklum blóma. Börnin fylltu
kirkjuna hvern sunnudagsmorgun allan veturinn. — En
eftir ferminguna virtust þau hverfa á brott og kirkjan ekki
ná til þeirra, að minnsta kosti ekki í bili, á afdrifaríkasta
og viðkvæmasta æviskeiðinu.
Af þessu samtali spratt það, að eftir haustferminguna
1952 buðum við öllum fermingarbörnum heim til okkar
eina kvöldstund. Þau komu, ég held öll, prúðbúin. Við
höfðum ýmsa leiki til skemmtunar, sem þau öll tóku þátt í.
Þetta virtist vekja fögnuð þeirra. Og þegar þessari sam-
veru var lokið og þau höfðu öll, drengir og stúlkur, sungið
sálminn, sem við vorum vön að syngja í lok hvers spurn-
ingatima, bar ég fram þá spurningu, hvort þau vildu
halda þessu áfram og koma heim til okkar hjónanna,
drengimir annað hvert þriðjudagskvöld og stúlkurnar hitt