Kirkjuritið - 01.11.1955, Blaðsíða 32

Nauðsyn bœnarinnar,
Þegar ég var lítill drengur og átti að gæta kvíánna heima,
þá var það oft, sem ég bað Guð að hjálpa mér við það. Einkum
þegar ærnar voru óþægar eða ég þurfti að leita þeirra fram á
fjall eða í skóginum. Eg varð þess brátt áskynja, að mér óx
þrek við bænina, og erfiðleikarnir urðu mér yfirstíganlegri. Sem
barn setti ég það í beint samband við bænheyrslu. Ég var sann-
færður um, að Guð bæði gæti og vildi hjálpa mér, þegar ég
bæði hann um það. En það eru fleiri en litlir drengir, sem hrópa
á hjálp, þegar eitthvað bjátar á fyrir þeim. Það eru fleiri en
litlir drengir, sem finna áræði sitt vaxa við bænina. Hinn 15.
apríl 1912 var stærsta skip heimsins statt í sjávarháska, 1500
manns fórst með því skipi. Þegar hættan var orðin fólki augljós,
og skipið tók að síga í æðandi öldur Atlantshafsins, þá hljómaði
sálmurinn „Hærra minn Guð til þín“ frá þúsundum hjartna út
yfir hafið, sem seildist svölum örmum eftir bráð sinni. Sálma-
söngurinn færði fólkinu hugrekki, svo að það gat óskelft horfzt
í augu við hættuna og dauðann.
Tæpum sextán árum síðar strandaði íslenzkur togari við Staf-
nes á Reykjanesskaga, þá var þessi sami sálmur sunginn af
mönnunum, sem brotsjóarnir voru að slíta úr reiða skipsins
og draga niður í djúpið. Þetta voru svalir karlar, sem höfðu
horfzt í augu við marga hættu, en ekki látið bugast. Nú var
ekki um að villast, hver endirinn yrði, þá voru sungnir sálmar,
og þeir héldu hugrekki sínu, eftir frásögn þeirra manna, sem
björguðust. Það var bænin í sálminum, sem veitti þeim hugró
og þrek til að taka því, sem að höndum bar.
Það eru þungbær augnablik ungum og hraustum mönnum,
þegar þeir sjá ekkert nema dauðann framundan, vita sig verða
svipta ástvinum sínum og heimilum. — En til eru enn þung-
bærari stundir — stund sálarangistarinnar —, þegar menn leita
dauðans og algleymisins, en finna ekki.