Kirkjuritið - 01.11.1955, Blaðsíða 42

Samtíningur
utan lands og innan.
Þarf kirkjan ekki að taka upp nýjar starfsaðferðir við boðun
orðsins? Þetta er víst spurning, sem margur kirkjunnar maður
hefir verið að velta fyrir sér á þessum tímum mikils áróðurs
og margra nýjunga. Og margur presturinn hefir líka svarað
þessari spurningu játandi, bæði í orði og verki.
★
En þetta þarf að vera í enn ríkara mæli. Hér má einskis
láta ófreistað til að ná hinum æskilegasta árangri. Kirkjan
verður að taka í þjónustu sína öll gögn og tæki, sem geta að
haldi komið í þeirri viðleitni að fá fólkið til að taka á móti
fagnaðarerindinu, og kirkjustjórnin (eða kirkjuráð) á að hafa
forustu um útvegun á slíkum gögnum, sjá um, að prestarnir
hafi greiðan aðgang að þeim og kunni heppilega notkun þeirra-
★
Hér kemur margt til greina, og skal fátt eitt nefnt, svo sena
margs konar Biblíumyndir fyrir börn og unglinga til að nota
við guðsþjónustur, samkomur og skólaheimsóknir, kristilegar
kvikmyndir, sem nú er framleitt mikið af, fræðsluþætti um
trúmál í útvarpi eða með bréfaskriftum, ýms smárit til að gefa
við húsvitjanir og fleiri tækifæri, útgáfa safnaðarblaða, sem
sumir prestar hafa tekið upp með góðum árangri, o. s. frv.
★
Er það ekki tilvalið verkefni fyrir kirkjuráð, að sjá svo um,
að slík hjálpargögn stæðu prestum jafnan til boða. Og svo þarf
að gangast fyrir námskeiðum til að kenna heppilega notkun
slíkra nýjunga og örva menn til starfa.