Kirkjuritið - 01.11.1955, Blaðsíða 29

SÉRA EINAR STURLAUGSSON 411
verða til menningarauka og þjóðernisvakningar, meðal
íslendinga í Vesturheimi. Ef þessi gjöf sr. Einars hefði
verið metin til fjár, hefði verið hér um stórgjöf að ræða.
Sýnir þetta bezt örlæti hans og höfðingslund og hve fjarri
það var honum að hugsa um eigin hag, þegar hugsjóna-
mál voru annars vegar.
Forráðamenn Manitobaháskóla og Þjóðræknisfélagsins
mátu að verðleikum þessa höfðingslund sr. Einars og buðu
honum til Vesturheims. Ferðaðist hann þá víða um Islend-
ingabyggðir og flutti erindi og hélt guðsþjónustur á mörg-
um stöðum og var alls staðar aufúsugestur.
Áður hafði sr. Einar nokkrum sinnum farið utan, bæði
til Bretlands og Norðurlanda og einnig ferðast um megin-
land Evrópu og kynnzt menningar- og kirkjulífi þessara
landa.
Sr. Einar vildi alltaf vera að læra og auðga anda sinn,
svo að hann gæti miðlað öðrum af þeim fjársjóði í starfi
sínu. Hann var víðsýnn og frjálslyndur í þess orðs beztu
merkingu, grandvar í einkalífi, bjartsýnn og lífsglaður.
Fundum okkar bar fyrst saman í Menntaskólanum fyrir
rúmlega 30 árum. f skóla fylgumst við að þar til háskóla-
námi lauk og geymi ég um þær samverustundir hinar
ánægjulegustu minningar, og til dauðadags var hann hinn
ijúfasti starfsmaður og tryggi vinur.
Sr. Einar kvæntist ekki, en bjó síðustu árin með systur
sinni, er kom til hans ekkja með 3 ung börn sín og gekk
hann þeim í föður stað. Foreldra sína tók hann og til
sín og reyndist systkinum sínum og ættfólki í öllu hið
bezta.
Þótt sr. Einar væri ekki vel heilsuhraustur, hin síðari
ár, dró hann lítt af sér í störfum. I lok prestastefnunnar
síðustu veiktist hann fyrir alvöru og varð að leggjast á
sjúkrahús. Mun honum fljótt hafa orðið það ljóst, að
hann ætti ekki afturkvæmt til starfa heim í prestakall
sitt, en hann vissi að líf og dauði er í Drottins hendi og