Kirkjuritið - 01.11.1955, Blaðsíða 36

418
KIRKJURITIÐ
samvalin í því hjónin séra Benedikt og frú Regína Hansdóttir,
fædd Sívertsen, að laða að sér allra hugi með viðmóti sínu og
framkomu.
Á fyrsta tugi þessa tímabils, er sér Benedikt dvaldi á Grenj-
aðarstað, eða fyrir og um 1880, var hér að alast upp svo stór
og fríður bamahópur hjá svo fallegum foreldrum, að mér finnst
ég hvergi annars staðar hafa séð hann slíkan, öll þau ár sem
síðan eru liðin.
En þó að sólin rísi björt og fögur að morgni, og hversu heitt
sem hún skín að aflíðandi dagmálum, þá getur hún verið horfin
sjónum okkar um hádegi, og nístandi kuldi nætt um okkur öll.
Árið 1882 gengu mislingar nálega um allt land. Dó margt
fólk úr þeirri veiki. Kom veikin hingað í héraðið um vorið í
maímánuði, með ferðafólki sunnan úr Reykjavík. Urðu mörg
heimili hart úti af veikindum og manndauða. Eitt af þeim
var Grenjaðarstaður.
Hingað komu veikindin um mánaðamótin júní og júlí og
voru hér fram á vetur. Þá voru dáin 4 þessi fallegu böm. Og þó
enginn geti nema að litlu leyti fundið til sorgar annara, þá ætti
okkur að geta skilizt, hvílíkt áfall barnamissirinn hefur verið
Grenjaðarstaðahjónum. Enda steig móðirin aldrei heilum fæti
framar niður.
Séra Benedikt var alla ævi viðkvæmur maður og mjög hrif-
næmur, með brennandi eld í innra manni, hvort heldur hann
stóð fyrir hliðum sorgarinnar, eða hann var glaður og reifur i
hópi góðra vina. Okkur sýnist nú að líkum, að búið væri a®
leggja byrði þá á bak honum, að hún hafi þegar verið orðin
ærið þung. En þó átti hann nú enn eftir að horfa á konuna
sína þjázt af ólæknandi sjúkdómi í 2 ár og deyja síðan á bezta
aldursskeiði. Og þá stóð hann einn með börnin fimm.
Eftir konumissinn þyrmdi mjög yfir séra Benedikt. Þser
stundir komu yfir hann, að honum veittist erfitt að koma auga
á algóðan föður og gæzkuríka stjóm hans. Á þeim augna-
blikum sá hann ekki annað en tilgangslausa hringiðu óteljandi
atburða, sem ekki stefndu að neinu skynsamlegu marki, og
myrkur efasemdanna með öllum sínum þunga féll yfir hann.
En í djúpi sálar hans lifði neisti trúarinnar á Guð og allt þa®
góða, og hann logaði aftur upp, með því meira afli, sem hon-