Kirkjuritið - 01.04.1957, Blaðsíða 18

Tteskirkja fimmíug
Vér horfurn um öxl. í hálfa öld
liér liefir Jní ldrkja vor staðið, köld
og fátæk, . . . en ])ó svo fögur.
Hvort hefir Jiá létt oss lífsins þraut,
og Ijósgeislum stráð á vora braut?
Það, hijgg ég, oss muni flestum finnast
og finnum nú hjá oss ]>örf að minnast.
Hér mættumst vér oft við messugjörð
og móttókum boðskap um guðsríki á jörð,
um hirðinn, sem hjörðin má treysta,
um föðurinn góða, sem öllu ann
og annt sér lætur um sérhvern mann.
Um frelsið Guðs og hans friðinn þráða.
Hvort fundum vér ]>á ei hvöt til dáða?
Og hingað vér komum með liækkandi sól
og hvert öðru buðum gleðileg jól,
í hátíða hug og klæðum.
Um frelsun mannanna, frið á jörð,
vér fagnandi sungum með englahjörð,
og vildum svo gjarnan með vísnasöng liræra
þá vögguna Jesúbarnsins kæra.
Og hingað vér fórum sem fermingarbörn,
þótt flest værum löngum ærslagjörn,
var helgiblær þá yfir huga.
Og sum af oss tengdu hér síðar bönd,
er stnum ástvin þau réttu hönd.
Og böm vor hingað vér hámm til skírnar.
Hve brún við þær minningar lyftist og htjrnar