Kirkjuritið - 01.04.1957, Blaðsíða 4

PÁSKAHÁTÍÐIN
Upprisa Jesú Krists er svar frá himni við dýpstu þrá vor
mannanna — þránni eftir eilífu lífi.
Að vísu er sú þrá ekki alltaf jafnljós og lifandi í hjörtum
vorum, og hugann getur jafnvel sundlað við þá tilhugsun, að
vér lifum áfram alltaf, alltaf — aldrei verði endir á tilveru
vorri. En sá veikleiki stafar af því, að sál vor lifir hér í dauð-
legum líkama, og veikleikinn mun hverfa til fulls, er vér sjá-
um fagnandi: Nú blasir eilífð við umhverfis oss.
Þessi djúpa þrá er eigi heldur eingöngu bundin við oss sjálf.
Ymsir geta horft rólegir fram á dauða sjálfra sín í þeirri trú,
að þá verði öllu lokið. En það geta engir, er ástvinir þeirra
eiga í hlut. Þá þolum vér eigi til þess að hugsa, að þeir séu
að eilífu máðir út úr tilverunni. Hugur vor rís öndverður gegn
því, heldur krefst sál vor lifs þeim til handa.
Með ýmsum hætti höfum vér leitað svölunar eilífðarþránni
— svars við spurningunni, er mestu varðar.
Vér höfum spurt vorið í náttúrunni, hvað skrifað sé á hvert
minnsta blað og lesið þar boðskap sumarkomunnar: Óttizt ekki,
lífið er sterkara en hel. Látið huggast, þó að þér eldizt og
dauðinn bíði yðar, því að alltaf munu halda áfram að fæðast
nýjar og nýjar verur af skauti hinnar eilífu æsku og hins eilífa
lífs.
Vér höfum spurt vísindin og m. a. sálarrannsóknirnar. Vér
höfum fengið það svar, að enginn kraftur í tilverunni geti
liðið undir lok og þá ekki heldur andakraftur mannsins. Hann
sé hafinn yfir líkamann og hljóti að halda áfram tilveru sinni,
þótt verkfæri hans, líkaminn, verði að dufti. Að vísu sé það
hugsanlegt, að sá kraftur breytist í einhverja aðra mynd, en
þó sé miklu sennilegra, að sami persónuleikinn haldist, enda
hafi persónuleiki mannsins mest gildi af öllu, sem vér þekkjum.