Kirkjuritið - 01.04.1957, Blaðsíða 32

174
KIRKJUBITIÐ
Hann hafði haldið uppi guðrækni heima og aldrei talað orð á móti
trúnni, en nú játaði hann skýlaust, að efasemdir hefðu ásótt sig árum
saman. Og nú var því lokið, trúin hafði tendrazt upp snögglega eins og
leiftur; og í því ljósi lifði hann áreiðanlega það sem eftir vax ....
(Guttormur Þorsteinss. og Birgitta Jósepsd., eftir séra Guttorm Guttormss.)
Hún (þ. e. móðirin) las húslesturinn á sunnudögum, sat við borð við
suðurgluggann, leit oft út um gluggann, meðan hún las, án þess það
fipaði fyrir henni. . . . Faðir minn átti fyrstu útgáfu sálmasöngsbókar
Guðjóhnsens. Var hún einrödduð aðeins. Faðir minn lærði sum af lög-
unum í þeirri bók eftir nótum, hljóðfærislaust. .. . Hann var ekki í söfn-
uð.i, en borgaði til prests og kirkju. Komu safnaðarmenn til hans þess
utan að fá einhvern fjárstyrk, og lét hann ekki sitt eftir liggja....
(Jón Guttormss. og Pálína Ketilsd., eftir Guttorm J. Guttormsson).
'Þegar leið á kvöldvökurnar hjá okkur, lagði mamma frá sér prjónana,
en pabbi las húslesturinn. Hann átti Péturs-Hugvekjur, Passíusálma,
gamla sálmabók og bænakver. A sunnudögum, ef ekki var farið til messu,
las liann Vídalíns Postillu, og viðeigandi sálm og bæn.
(Sigurbjörn Jóhannsson og María Jónsdóttir, eftír Jakobinu Johnson).
Faðir minn las sunnudagslestra um hverja helgi, ef ekki var farið til
kirkju. Voru þá sungnir sálmar, hlýtt á Pétuxs postillu og síðan með
handabandi þakkað fyrir lesturinn. Hugvekjur voru lesnar frá vetumótt-
um til vors og sungnir Passíusálmar á föstunni, eins og siður var til.
(Björn Gíslason og Aðalbjörg Jónsdóttir, eftir Jón B. Gíslason).
Ég minnist atviks frá því ég var drenghnokki, sem varpar ljósi á hugs-
unarhátt föður míns. Kirkja var byggð, og faðir minn var sem oftar í
sóknarnefnd. Þegar langt var komið með bygginguna, varð auðsætt, að
kostnaður myndi fara talsvert fram úr því, sem áætlað hafði verið. Var
sóknarnefndarfundur haldinn til þess að ráða fram úr. Menn voru seinir
að taka til máls, og horfur virtust daufar. Segir þá faðir minn: „Ég sé
aðeins eitt ráð. Það er, að hver einstakur verður að gefa ögn meira til
kirkjunnar." En það vissi ég unglingurinn, að þetta var ekki auðvelt
fvrir föður minn, því efni voru knöpp. En hann hélt ekki í að styðja