Kirkjuritið - 01.04.1957, Blaðsíða 37

KIRKJUVIKAN I WISCONSIN
179
við höfðum nægilegan tíma og vorum komnir á áfangastað, sem var lítill
bær, um 10 þús. íbúar, Platteville að nafni, er hann í suðurhomi Wis-
consin, rétt þar sem ríkin Illinois, Iowa og Wisconsin mætast. Var þar
nokkuð mannmargt, er við komum inn í kirkjuna. 16 prestar og eitthvað
af leikmönnum. Ekki þekkti ég neinn þeirra, nema prestinn, sem stjórnar
þessum kirkjuvikum, kynntist ég honum, er hann var hjá okkur í haust
að hjálpa okkur við allan undirbúning. Kynnti hann mig fyrst fyrir prest-
inum, sem ég átti að vinna með. Var hann þýzkur að uppruna, eins og
langflestir í söfnuði hans. Vissi ég ekki um nema tvær fjölskyldur, sem
töldu sig Skandinava, önnur dönsk, en hin norsk. Hafði sá norski maður
dvalizt á Islandi á stríðsárunum og lét hið bezta af dvöl sinni og talaði
nijög hlýlega um fslendinga.
Eftir þennan stutta kynningarfund fór hver til síns heimilis með gest-
gjöfum sínum. Voru það 10 kirkjur ,sem voru að hafa þessa kirkjuviku
á sama tíma. Fór ég heim með mínum „þýzkara" og skoðaði kirkju þá,
sem ég átti að prédika í. Veglegt Guðshús og prýðilega við haldið. Var
hún byggð fyrir tæpum 10 árum, en ætla þeir nú að fara að hefja bygg-
ingu á öðru húsi, á sunnudagaskólinn að vera þar og aðrar samkomur,
skrifstofur prestsins og fleira. Við fórum yfir það í flýti, sem þeir höfðu
gert fyrir komu mína. Höfðu allir meðlimir prestakallsins verið heimsótt-
lr» þeim gefnar ýmsar upplýsingar um þessa kirkjuviku, gefið nokkurs
konar „prógram", þar sem á var prentað titlarnir á ræðum þeim, sem ég
mundi prédika, ásamt mynd. Þá höfðu öll heimili fengið bænarkver, og
allir hvattir til þess að nota það og minnast þessarar kirkjuviku. Þungi
alls þessa undirbúnings hvílir á herðunum á leikmönnum hvers safnaðar.
Gefur það þeim ábyrgðartilfinningu og hrekur þá villu, sem margir eru
haldnir, að kirkjan sé einungis áhugamál prestsins, og hann eigi að gera
>'dlt, sem gera þarf.
Kvöddumst við prestur og fjölskylda hans fljótlega, þar sem ég var
töluvert þreyttur eftir ferðalagið og strangur dagur framundan. Hann
byrjaði með messu kl. 9.30 f. h., þar á eftir kom sunnudagaskólinn og svo
önnur messa kl. 11 f. h. Prýðiega sótt í bæði skiptin. Alltaf finnst mér
það einkennileg tilfinning, þegar ég stend fyrir framan fólk, sem ég ekki
þekki neitt, og prédika. Er einhvern veginn erfiðast fyrst að komast „að
því og brúa þetta gil eða gjá, sem ókunnugleikinn myndar. En allt gekk
þetta samt vel og slysalaust! Kl. 3 e. h. mættust svo leiðtogar allra þess-
ara safnaða í kirkjunni í Platteville, sem er 7 mílur frá bænum, þar sem
eg var. Þar var öllum skipt í hópa, í einum voru sunnudagaskólakenn-
arar, í öðrum kórmeðlimir, þriðja æskufólk, fjórða safnaðarfulltrúar, o.