Kirkjuritið - 01.04.1959, Síða 8

150
KIRKJURITIÐ
Lát mig ganga í sannleika þínum og kenn mér,
því að þú ert Guð hjálpræðis míns.
Engan hefi ég vitað bera brigður á það, að hann væri önd-
vegisklerkur, nema sjálfan hann.
Hann segir þetta um prestsskap sinn:
„Ég blessa þá ákvörðun mína að gerast prestur og þá stund,
er mér veittist náð til þess að taka vígslu til þess háleita starfs.
Þó skal því engan veginn neitað, að margar áhyggjustundir
hefir prestsstaðan bakað mér, og stundum sem mér hefir fund-
izt, að starfið vera mér með öllu ofvaxið og kraftar mínir engir
til þess að reka það erindi Guðs, sem mér var trúað fyrir. En
það hefir gefið mér styrk, að alla tíð hefi ég átt að fagna kær-
leika og umburðarlyndi margra safnaðarmanna minna, og ég
get ekki nógsamlega þakkað þeim fyrr og síðar, hvernig þeir
hafa umborið störf mín og stundum jafnvel metið þau ofar
verðleikum. Því að þó að unnið starf mitt á liðnum tíma geti
sýnzt allmikið á skjölum embættanna ... þá finn ég það sífellt
betur, hve mikið hefir á skort, að gert hafi verið eins og þurft
hefði og tækifæri hafa verið til.“
Annars virðist mér hvert orð í lýsingu hans á prestsstarfi
föður síns eiga við um sjálfan hann. En hún er á þessa leið:
„Hann var frjálslyndur og víðfeðmur í skoðunum, bjartsýnn
og prédikaði óhikað trú sína á mátt og sigur hins góða. Öll
harka, þröngsýni og dómsýki var fjarri honum og allt, sem
því var skylt ... Stólræður hans þóttu góðar og sumar frá-
bærar.“
V.
Ég hlýddi á sum erindi hans og prédikanir. Hugsanir hans
voru ljósar og meitlaðar og tignarbragur á öllu máli hans.
Hann vissi, að hann átti göfga móður, kirkjuna, sem hann vildi
vinna allt, er hann mátti.
Hann þráði einingu hennar, enda tók hann ungur þátt í
kirkjuþinginu mikla í Stokkhólmi 1925, sem átti það markmið
að stuðla að henni. Hann taldi það gleðilegt tákn tímanna, að
einmitt þegar mest væri sundrung og öfugstreymi í stórmálum
þjóðanna, þá væru beztu menn þeirra að beitast fyrir einingu
og samvinnu í trúmálum og leitast við að láta þar engan skoð-
anamun né ágreining skipta flokkum, heldur reyna í samein-