Kirkjuritið - 01.04.1959, Blaðsíða 14

156
KIRKJURITIÐ
Er mér minnisstætt, þegar ég á skólaárum mínum dvaldist
um skeið í einni sókn hans syðra, hvílíkar mætur fólkið hafði
á presti sínum, og mátti þar helzt engum öðrum til jafna.
Þau hjón höfðu bú á Útskálum og ráku útgerð, að forni
venju á þeim stað. Hvíldu þau störf að vísu ekki síður á herð-
um húsfreyjunnar, vegna mikilla embættisanna prestsins. En
orð var gert á dugnaði beggja, og vinsældir þeirra urðu því
meiri, sem lengra leið.
Sem vænta mátti var séra Friðrik tekið hér opnum örmum,
í gömlum heimahögum, og átti hann alls staðar vinum að fagna
á Akureyri og um Eyjafjörð, og naut þá að vísu foreldra sinna
og frændliðs.
Hann var þá enn ungur, er hann settist hér aftur að, ein-
ungis 36 ára, en þegar með mikla lífsreynslu að baki og full-
mótaður og myndugur embættismaður.
Þá var og raunar löngu sýnt, að hann var í fremstu röð
presta, sakir vitsmuna og þekkingar og óvenju heillandi fram-
komu. Brátt naut hann sín og hér svo vel, að á betra varð ekki
kosið, þó að fáum öðrum hefði raunar alltaf hent að vinna þau
störf, er af honum var krafizt. En segja mátti, að um tíma
hlæðist sú vinna á séra Friðrik, að tæplega væri ætlandi ein-
um manni.
Ef til vill hefir hann þá á stundum, einkum eftir að heilsan
fór að bila, ofboðið kröftum sínum. En lítt fannst það á. Starfs-
þrek hans var alveg dæmalaust og jafnaðargeð hans slíkt, að
bókstaflega bar aldrei út af, á hverju sem gekk. Meiri skap-
stilling hefi ég aldrei þekkt hjá nokkrum manni, né mikla og
heita geðsmuni svo vel tamda.
„Verið karlmannlegir, verið styrkir." Þau orð postulans voru
mér oft í huga hjá séra Friðrik.
Um hann hefir líka verið sagt með miklum sanni, eins og
forðum um Ólaf konung, að hann var allra manna glaðastur.
Það var eitt ógleymanlegasta einkenni hans, ásamt sjaldgæfri
fyrirmennsku og tildurslausum virðuleik. Hvar sem séra Frið-
rik kom, fylgdi honum hressandi glaðværð og lífskraftur. Til
einskis var og eins gott að leita og hans, þegar eitthvað gekk
öndvert eða í móti blés. Muna það nú margir, sem oft fóru
betri menn og nýir af fundi séra Friðriks.
Annars áttu þessi orð fremur að vera kveðja en mannlýsing.