Kirkjuritið - 01.04.1959, Blaðsíða 30

172
KIRKJURITIÐ
barna og unglinga, gæti borið saman ráð sín. Þingið var ekki
ýkjafjölmennt. Þátttakendur innan við tvö hundruð, enda að-
eins einn eða tveir fulltrúar frá mörgum löndum. Barnavernd-
arráði íslands var gefinn kostur á að tilnefna fulltrúa íslands,
og var það ástæðan til þess, að ég var með í þessum hópi, og
var það svo lærdómsríkt, að ég finn ástæðu til að þakka sér-
staklega það tækifæri, er mér gafst þar, til þess að kynnast
því persónulega, hvaða meginleiðir eru farnar í meðferð þessa
vandamáls á vorum dögum. Þarna voru samankomnir lögfræð-
ingar (aðallega kriminologar), dómarar, stjórnarráðsfulltrúar,
sálfræðingar, geðlæknar, prófessorar, prestar, barnaverndar-
fólk, bæði karlar og konur. Umræðuefni þingsins voru mest
fræðileg, og tilraunir gerðar til að marka stefnur og bera sam-
an sjónarmið, sem ríkjandi væru í ýmsum löndum.
Það er ekki hugmynd mín að rekja hér í einstökum atriðum
ritgerðir, álitsgerðir eða umræður frá þinginu. Þess get ég að-
eins, að verkefnið var þríþætt. Fyrst var rætt um aldurs- og
þroskaskeiö með tilliti til afbrotamála, síðan um fyrirkomulag
þeirra stofnana, er hefðu málin með höndum, og loks, hvaða
meginsjónarmið skyldu ríkja með tilliti til úrlaunsar vanda-
málsins yfirleitt. Það er ógerningur að endursegja ræður full-
trúanna, en þetta stutta erindi ber öllu heldur að skoðast sem
bergmál míns eigin huga frá því, er þarna gerðist.
I skjölum og umræðum kom oft fyrir enska orðið „malad-
justed“. í þvi felst, að einstaklingurinn hafi ekki lagazt eftir
þjóðfélaginu, honum hafi ekki tekizt að lifa í samræmi við það,
sem siðir, venjur og lög ætlast til. Þegar þetta ósamræmi er
komið á svo hátt stig, að maðurinn teljist hættulegur umhverfi
sínu eða sjálfum sér, svo að yfirvöld verði að taka í taumana,
er það afbrot eða glæpur. Þar sem þjóðfélagið er í föstum skorð-
um, bundið hefð og venju, sem lítið breytist kynslóð eftir kyn-
slóð, og aldarandinn helzt hinn sami langa tíð, verður aðlöðun
einstaklingsins tiltölullega auðveldari en þar, sem þjóðfélagið
eða menning þess er í upplausn. Þá eru venjur breytilegar og
bylting í öllum þjóðháttum. Afbrotaalda nútíðarinnar stendur
að miklu leyti í sambandi við þá upplausn, sem orðið hefir á
þessari öld, ekki sízt eftir styrjöldina síðustu. Fjöldi manna
hefir flutzt úr sveitum í borgir, flóttamenn fara land úr landi,
og víða er húsnæðisleysi. Nautn áfengis og annarra eiturlyfja