Kirkjuritið - 01.05.1959, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
201
Kjalarnesþingi hinu forna. Og mörg þeirra eru einmitt fátæk í
þeirri merkingu, sem Jón Þorkelsson hafði í huga, er hann
gerði erfðaskrá sína. Bæði fátæk að veraldlegum fjármunum og
fátæk af kristilegum hugsjónum og þroska. Ég á hér við þau
börn og unglinga, sem lent hafa á villigötum eins og það er
kallað, og alveg sérstaklega eins og málin standa, unglings-
stúlkur, sem komnar eru á glapstigu. Ég hefi nýlega vikið að
því hér í ritinu, hve aðgerðaþörfin er brýn á þessu sviði, og sé
ekki ástæðu til að fara frekar út í þá sálma að sinni. En ég
undirstrika það, að mér finnst Thorkellíisjóðurinn eiga þarna
beint og brýnt erindi. Var það ekki eymd og vanþekking barn-
anna, sem gekk Jóni rektor til hjarta? Fannst honum ekki
hörmung að hugsa til þeirra kalviða, sem raunar áttu að vaxa
sem bein tré og þroskamikil? Og honum blæddi við að hugsa
til fáfræði þeirra og andlegrar blindu. Getum vér samt ætlað,
að hann hefði talið þau verr komin en þá unglinga, sem lent
hafa í þeim ógöngum, sem ég hefi minnzt á? Ég held ekki. Ég
beini því þess vegna til forráðamanna Thorkellíisjóðs að taka
þetta mál til vinsamlegrar og vandlegrar athugunar.
Mér kemur ekki til hugar, að sjóðurinn geti af eigin ram-
leik komið upp heimavistarskóla og uppeldisheimili fyrir van-
gæfar og óhamingjusamar stúlkur. Það verður ríkið efalaust
að gera. En sjóðurinn getur styrkt það heimili á ýmsa vegu,
og eins einstaka dvalarstúlkur, sem þess þyrftu með.
Ég nefni ekki afvegaleidda drengi í þessu sambandi nú, sakir
þess, að þegar er nokkuð gert þeim til bjargar, og ekki þýðir
að ætla sjóðnum meira verkefni fyrst í stað en þetta, sem ég
hefi drepið á.
Að endingu: Ég lofa það, hve Jóns Skálholtsrektors hefir
verið fallega minnzt nú þegar, og lasta það heldur ekki, að
honum sé reist minnismerki úr eir. En hitt mun engum dyljast,
að hvorki lífs né liðnum var né er honum sérlega hugarhaldið
um slíka hluti. Hann vildi sjá hugsjónir sínar rætast í lífi ann-
arra, þeim til nokkurs þroska, sem þess þurftu helzt með,
°g láta ljós Krists falla á vegu þeirra, er rötuðu myrka götu.
Til þess gaf hann allt, sem hann átti, og seldi oss eigur sínar í
hendur, að vér verðum þeim því til framdráttar. Vér getum
Jafn hæglega gert það nú og sú kynslóð, er fyrst fékk það verk-
efni í hendur. Og vér getum meira að segja nokkuð bætt fyrir