Kirkjuritið - 01.05.1959, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
203
hann hefir afrekað, hlotið og gefið. Enginn getur verið öllu
dómbærari en hann sjálfur um höfuðuppsprettu þeirra lífsheilla.
Viðtalið endar á þeirri skýringu hans:
„Við sögðum: — Þú hefir auðvitað þungar áhyggjur?
Hann svaraði: — Nei, ég hefi engar áhyggjur. Þetta gengur
allt sinn gang. Það breytir engu, þótt maður hafi áhyggjur.
Og svo er það konan og bænin."
Hitt viðtalið er við „Þórarin á Melnum“, elzta eyrarverka-
manninn í höfuðborginni. Hann varð níræður 8. maí. Ég tek
hér litlar glefsur:
„Eftir nokkra þögn, sagði ég við Þórarin:
— Þín sterka trú hefir auðvitað hjálpað þér á sjónum?
Hann svaraði:
— Já, það máttu vita. Þegar ég var á Gunnu í Nesi, lágum
við eitt haustið á Arnarfirði á lóðafiskiríi. Karlinn vildi endi-
lega leggja af stað, en ég var á móti því, hafði séð veðrið fyrir.
Ég fór niður að sofa, til að leggja áherzlu á mótmæli mín, en
þá varð skipstjórinn reiður, kom niður og sagði, að ég hræddi
mannskapinn. Ég svaraði: Þeim veitir ekki af að hafa nægan
tíma til að biðja fyrir sér. Nokkru síðar gerði vitlaust veður,
og við lentum í 18 daga hrakningum. Þegar okkur hafði hrakið
austur fyrir land og vorum komnir undan Garðskaga, skall á
vestan útsynningsstormur og foráttubrim. Þá sagði skipstjór-
mn: — Guð hjálpi okkur, eigum við nú að farast hérna! Ég
kallaði þá upp með grimmri röddu: — Nei, í Guðs nafni upp
með seglin og öll rif úr. Þá datt á dúnalogn, og ég hefi aldrei
séð sléttari sjó á ævi minni. Þessi sami skipstjóri fór síðar á
mótorbátinn Argo frá Vestmannaeyjum. Ég hitti hann á götu
hér í bæ skömmu áður en hann fór til Eyja. Hann var í lág-
um stígvélum. Ég sagði við hann: — Þú veður upp fyrir þau
þessi í Eyrarbakkabugtinni. — Heldurðu það? sagði hann. —
Já, það er enginn vafi, sagði ég. Þetta voru síðustu orðin, sem
við töluðum saman. Hann fórst skömmu síðar með Argo í Eyr-
arbakkabugtinni. ...
Ég bæti hér við von Þórarins um vistina hinum megin:
'— Segðu mér að lokum: Hefirðu verið ánægður með lífið?
—- Já, ég er ánægður, meðan ég er ekki upp á aðra kominn.
En nú fer þetta að styttast.
— Kvíðirðu fyrir?