Kirkjuritið - 01.05.1959, Blaðsíða 44

234
KIRKJURITIÐ
langt mál að gefa þó ekki væri nema örstutt yfirlit söngmenn-
ingar á íslandi um aldirnar. En þess verður þó að geta, að
þegar 1106 var fyrsti söngkennarinn kallaður til Islands, fransk-
ur munkur, til þess að kenna íslendingum tíðasöng, og 1594 gaf
Hólabiskup út grallara fyrir íslenzku kirkjuna, og var hann
notaður í meir en hundrað ár.
Það er óvefengjanleg staðreynd, að kirkjusöngur blómgast
á íslandi. Og ríkið styður hann og styrkir með þeim hætti,
sem einstætt er á Norðurlöndum. Þannig hefir Alþingi að hvöt-
um Sigurgeirs Sigurðssonar stofnað embætti söngmálastjóra,
sem á að starfa að eflingu kirkjusöngsins um land allt og stofna
kirkjukóra í þeim söfnuðum, þar sem þeir eru ekki fyrir. Þessu
embætti gegnir nú Sigurður Birkis, eldheitur áhugamaður, sem
leggur sig allan fram fyrir þetta mál. Hann tók þátt í móti
okkar og lét svo um mælt meðal annars:
,,Það er sérstaklega nú á 20. öldinni, sem söngmenningunni
hefir örast farið fram hér á landi. Við höfum 286 kirkjur á
landi voru, og í 155 af þeim eru kirkjukórar. í hverju prófasts-
dæmi er kirkjukórasamband, og svo eru öll kirkjukórasam-
böndin í Kirkjukórasambandi Islands.
Það er yndislegt að hugsa til allra þessara söngvara í Kirkju-
kórunum út um landið, nokkrir í mjög fámennum sóknum, því
í sumum sóknum eru ekki fleiri en 60—80 manns. Margir verða
að fara miklar vegalengdir til að komast á æfingarstað, jafnvel
15—20 km. En nú eru vegirnir betri en í gamla daga, og því
auðveldara að komast ferða sinna nú en þá var. Margir þurfa
þó enn þá að fara gangandi, og sumir ríðandi, en allflestir munu
ferðast í bifreiðum. En hvernig þeir komast eða hversu langt
sem þeir þurfa að fara, þá er það regla, að þeir mæta til söng-
æfinganna svo stundvíslega, eins og þeir væru að mæta í einka-
söngtíma í Kaupmannahöfn eða Mílanó.
Já, það er yndislegt að hugsa til allra þessara kirkjukóra
og til þeirra einsnögvara, sem hafa fengið sína undirstöðu-
menntun í kórunum, og síðan farið til framhaldsnáms til ann-
arra landa, syngjandi gleði og frið í allra hjörtu, hvar sem
þeir koma.
Því það er sannarlega ekki vélamenningin, sem gildir á al-
varlegustu augnablikum. Ekki vélamenningin, sem gefur fólki
bezta og sannasta hamingju, þótt nútíðin geti sýnt okkur, hvað