Kirkjuritið - 01.04.1960, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
155
sam-tilveru Ijóss og myrkurs í heiminum. Myrkur er ekki í
Guði (1. Jóh. 1, 5) né í Syninum, en heimurinn heldur áfram
að vera stríðssvæði „Drottins lífsins" og „Höfðingja myrkurs-
lns“ allt fram til endurkomunnar, er allt verður bjart.
b) „Ljósiö skín í myrkrinu og myrkriö hefur ekki sigraö þaö“.
Sú gríska sögn, sem venjulega er þýdd „hefur ekki tekið á
m°ti því“, þýðir „að veita viðtöku með huga sínum“ í þeirri
rnerkingu að „bjóða eitthvað velkomið" (fagna einhverju), en
bka merkinguna að „sigrast á“. í Vesturkirkjunni hafa menn
venjulega tekið fyrri merkinguna, með nokkurri svartsýni: Hin
harða mótspyrna myrkursins hefur ekki verið brotin á bak
aftur af ljósinu. En Austurkirkjan hefur haldið sér að síðari
raerkingunni: Myrkrið hefur ekki sigrazt á því. Þar með fær
esigranleiki ljóssins betur notið sín. Myrkrið hefur ekki mátt
að sigrast á ljósinu, en mótstaða myrkursins veldur því, að
það dreifist ekki við komu ljóssins (Paul Evdokimov).
Þetta er þýðingarmikið í samkirkjulegum viðræðum við
Austurkirkjuna, sem oft hefur verið ásökuð fyrir ,guðfræði
úýrðarinnar" (þ. e. gagnstætt guðfræði krossins, ath. þýð.).
Guðspjall Jóhannesar knýr oss til að gera grein fyrir báðum
staðreyndum í senn: Raunveruleika sigursins, sem unninn er
1 Jesú Kristi, og áframhaldi myrkursins, hinni örlagaríku höfn-
Un- Kirkjan mun eflaust aldrei uppgötva fyllingu þessa boð-
skapar nema Austur og Vestur upplýsi hvort annað og finni
aftur þá einingu, sem týnzt hefur.
Þannig finnum vér í forspjallinu (að Jóh.) það efni, sem
fjallað er um í guðspjallinu í heild. Koma Sonarins greinir Ijós
frá myrkri, eins og á hinum fyrsta degi, gerir það ljóst, hvort
Ver tökum á móti því eða höfnum því og opinberar þannig
hvers synir vér erum (Jóh. 1, 9-13 og 3,17-21 og 8, 42-48 og
12, 44-48). Höfnunin er ekki aðeins spurning um fáfræði, held-
Ur er hún ákvörðun viljans: Hann kom til sinna eigin og hans
eiSm (þ. e. menn eða þjóð) tóku ekki við honum. ísrael, sem
hafði verið trúað fyrir fyrirheitunum, er hinn fyrsti, sem hér
kemur til athugunar, en í raun og veru á þetta við allan þann
eifn, er afneitar skapara sínum. En engu að síður nefnir Jó-
hannes þá, sem tóku við honum sem andstæðu þeirra, er höfn-
uðu honum, þá, sem undur hinnar nýju fæðingar gerðist í
(kap. i; 12-13, sbr. 3,3). Um leið minnir hann oss á, að þessi