Kirkjuritið - 01.04.1960, Blaðsíða 43

Sonar míns saknað.
Eftir Daníel A. Poling.
Föstudag einn síðdegis fékk ég símskeyti frá yngsta syni
ttunum, Clark, sem þá var í heimavistarskóla. Skeytið var á
þessa leið: „Hittu mig á Grand Central-járnbrautarstöðinni í
^ew York klukkan 11 á morgun. Stop. Mjög mikilvægt. Stop.
Láttu mömmu ekkert vita. Stop. Kveðja. Clark.“
Ég varð áhyggjufullur, er ég hafði lesið skeytið. Clark var
að vísu góður piltur, en hann var þó stundum dálítill galgopi,
°g mér datt í hug, að hann hefði nú kannske gert eitthvert
glappaskot.
Þegar lestin kom í áfangastað kl. 11 næsta dag, var Clark sá
fyrsti, sem kom á stöðina. „Við skulum koma á skrifstofu
bína,“ sagði hann, og við héldum beint til Marble Collegiate
Church, en þar var ég þá þjónandi prestur. Þegar við komum
ltln, settist Clark á móti mér, studdi höndunum sinni undir
v°ra kinn, og horfði á mig spyrjandi augum. Hvað gat hon-
Um legið á hjarta? Mér þótti sem ég væri sjálfur í nokkrum
Vanda staddur þarna sem ég sat og horfði í dökku augun hans.
& beið eftir því, að hann ryfi þögnina. Loksins kom það:
'.Pabbi, hvað getur þú sagt mér um Guð?“
En hvað mér létti! Ég var að vissu leyti glaður yfir því, að
sPurningin kom svo óvænt. Sennilega mundi þessum unga
anni nægja tiltölulega einfalt svar, sem ekki var rökhugsað.
..Það er nú ekki næsta mikið, drengur minn,“ svaraði ég.
” g veit í raun og veru lítið um Guð. Miklu minna en ég ætti
að vita. En það, sem ég veit og lífið hefur kennt mér, hefur
Sefið lífi mínu tilgang."
Svona byrjaði það. Við töluðum saman í margar klukku-
stundir, og þegar við komum heim, leit konan mín á okkur