Kirkjuritið - 01.04.1960, Blaðsíða 45

KIRKJURITIÐ 187
Það á látlausan og hógværan hátt, en þó höfðu þessi fáu orð
slík áhrif á mig, að ég gleymi því aldrei.
Hann rétti allt í einu vinstri höndina í áttina til mín og ég
fann hana hvíla á brjósti mínu, og svo sagði hann: „Pabbi,
ég ætla að boða orð Guðs. Ég lílýt að verða prestur."
Næstu níu ár urðu þau beztu á hinni allt of skömmu ævi
Clarks. Hann las af kappi, eignaðist góða vini, kvæntist og
gekk inn í prestsstarfið, sem virtist falla honum vel í geð.
Einhverju sinni, er hann las guðfræði við Yale-háskólann,
gengum við okkur til skemmtunar út seinni hluta dags. Hann
var þá orðinn aðstoðarprestur við meþódistakirkju eina, og
Þurfti nú að ráða fram úr nokkru vandamáli.
nPabbi, gamall maður í söfnuði mínum liggur fyrir dauð-
anum, og hann hefur óskað eftir, að ég komi og tali við sig.
Hann þarfnast mín, en mér þykir sem ég sé ekki fær um að
tala við hann.“
Við námum staðar við steingirðingu eina, og Clark beið eftir
Því, að ég segði eitthvað. Hann ætlaðist til þess að fá einhverja
hjálp frá mér í þessu mikla vandamáli. Ég hóf mál mitt með
Því að segja honum frá erfiðleikum, sem ég hafði einu sinni
komizt í, þegar ég sem ungur prestur hafði orðið að ganga á
fund deyjandi konu, sem átti eiginmann og sex lítil börn. Ég
Jét þess getið, að það væri ekki heiglum hent að ganga inn í
Prestsstarfið, en ég benti honum einnig á, hvernig hann örugg-
^ega gæti fundið styrk í erfiðleikunum: „Biðjið og yður mun
gefast.“
Svo krupum við báðir á kné meðal visnaðra blaða í þurru
grasinu. Síðan stóð ég upp og gekk einn heim, en þegar Clark
k°m litlu síðar, varð mér ljóst, að hann vissi, hvað hann átti
að gera. Hann ætlaði ekki að svíkja þetta deyjandi sóknar-
barn sitt.
Árið 1938 varð Clark sóknarprestur í Schenectady í New
York-ríki. Hann gekk að þessu starfi bæði af gleði og mikilli
ulvöru. Hann mun hafa gefið það í skyn, að þessu kalli mundi
hann þjóna til æviloka. Ég sagði við sjálfan mig, að það liti út
fyrir, að þarna væri einn í ættinni, sem ætlaði, þrátt fyrir allt,
ah brjóta erfðavenjurnar, því að enginn prestur í minni ætt
hafði sætt sig við það að vera alltaf 1 sama prestakallinu. En
uokkrum dögum eftir að Ameríka hafði lent í annarri heims-