Kirkjuritið - 01.04.1960, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
169
ella hefur hann
skipi eða landi nokkru náð,
neinn ei greina kann:
Berjast mér í brjósti ráð
um býsnatilburð þann.
Páskasagan.
Enda þótt hér sé um það að ræða, að mennirnir komist lífs
af í þessum heimi, þá er samt að verki hið sama lögmál og
hin sama trú kærleikans, að hinir ágætustu menn, sem oss eru
emhverra hluta vegna óendanlega kærir og dýrmætir, geti ekki
dáið. Oss finnst, að það væri óbætanlegt tjón í tilverunni. Vér
viljum ekki aðra menn feiga en þá, sem vér hötum. Hina, sem
Ver elskum, sjáum vér fara í eldlegri reið til himins til að
§anga þar með Guði.
Þannig vex trú ódauðleikans í sálinni upp af kærleikanum.
Það voru nánustu vinir Jesú og lærisveinar, sem sáu hann
uPprisinn. María Magdalena var ef til vill sú fyrsta. Þarna
stendur hún grátandi úti fyrir gröfinni, þegar hún heyrir hina
blíðu rödd: María, hví grætur þú?
Næst var það Símon Pétur og lærisveinninn, sem Jesús elsk-
aði- þá Jakob og þeir tólf. Allir voru þeir, sem fyrstir báru
vitni um upprisuna og öðluðust trú á hana, úr innilegasta vina-
hópi Jesú.
Það er kærleikurinn, sem er höfundur ódauðleikatrúarinnar.
í vér á annað borð höfum elskað einhvern af heilum hug,
Setur þessi trú ekki orðið oss erfið. Oss finnst það eðlilegt, að
hað, sem ágætt er, hljóti að lifa.
Vskadraumur ?
Nú segja sumir: Þetta er ekki annað en barnalegur óska-
hraumur, sem hvorki verður studdur með staðreyndum eða
skynsamlegri hugsun ? Dauður maður er dauður og hreyfir
y°rki legg né lig. Hvorki er hann í Sjálfstæðis- eða Fram-
soknarflokki framar. Helzt mundi hann vera jafnaðarmaður,
PV1 að eins gerir moldin við alla. Hann er yfirleitt hógvær og
Pógull eins og Sfinxinn og hlustar með óræðu glotti á allan
avaðann í hinum. Dauður maður, hvað er hann: tapað at-
væði í mannheimum.