Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 38

32
KIRKJURITIÐ
ir hans var þar prestur norsks-lútersks safnaðar. Aldamótaárið
fluttist fjölskyldan heim til Noregs. Þá var Arne níu ára.
Þegar hann hafði aldur til, gekk hann í skóla og ákvað snemma
að verða prestur. Hann var kappsamur og reglusamur náms-
maður, einnig duglegur og ósérhlífinn í félagsmálum stúdenta.
Var því snemma kjörinn í stjórnir ýmissa félaga og sendur á
stúdentamót, t. d. til Miklagarðs 1911. Og 1914, áður en hann
hafði fulllokið kandídatsprófi, var hann ráðinn starfsmaður
norska kristilega stúdentasambandsins. 1916—17 ráðinn prestur
norska safnaðarins í Berlín, með framhaldsnám jafnframt fyrir
augum. Vígsludaginn sagði faðir hans, sem var að jafnaði fá-
skiptinn og orðspar: „Að því er ég bezt veit, hefur enginn í ætt
okkar verið leiguliði. Vert þú aldrei leiguliði í norsku kirkjunni."
Eftir heimkomuna frá Þýzkalandi var Fjellbu um tveggja ára
skeið sveitaprestur í allstóru prestakalli á Östfold, en þá kom
Jens Gleditsch biskup í Niðarósi því til leiðar, að hann fékk
prestsembætti við dómkirkjuna frægu — Ólafskirkjuna í Nið-
arósi, mesta þjóðarhelgidóm Norðmanna. Þar var hann „reside-
rende kapellan“ í tíu ár. Dómprófastur 1937—1942 og biskup
1945—1961.
Fjellbu varð þegar á unga aldri kunnur ræðumaður og vinsæll
prestur, enda afkastasamur áhugamaður að hverju, sem hann
gekk. Þótt honum gæfist fyrr og síðar ekki tími til vísinda-
iðkana, nema af skornum skammti, varð hann brautryðjandi í
trúarsálarfræði í Noregi, og bækur hans um þau efni voru not-
aðar sem kennslubækur í Danmörku og Svíþjóð. Hann var
hraustbyggður og mikill ferðamaður og þurfti oft á því að halda.
Vísitazíuferðirnar voru erfiðar, en biskup ótrauður að halda
áætlun sinni, hvernig sem viðraði eða færð var, hvort heldur á
sjó eða landi. Þá hefur hann sótt ótal þing um allar jarðir, ekki
sízt síðasta áratuginn, því að þá hefur hann mikið komið við
sögu Alkirkjuráðsins og hinnar kristnu einingarhreyfingar.
En lengst verður Fjellbu minnzt í sambandi við þann atburð,
sem gerðist í Niðarósi 1. febrúar 1942 og leiddi til þess, að hann
var rétt á eftir rekinn frá embætti. Það var aftur tilefni mikill-
ar skriðu, því að allir norsku biskuparnir sögðu þá af sér og
síðan 645 af þeim 699 prestum, sem þá gegndu embættum í
landinu. Og stóð svo í þrjú ár, unz Þjóðverjar gáfust upp og
voru hraktir á braut.