Kirkjuritið - 01.01.1961, Blaðsíða 41

KIRKJURITIÐ
35
„Það var ekki um neitt múguppþot að ræða, en geysisöfnuð
kristinna áhugamanna — þar á meðal voru flestir prestar borg-
arinnar, — sem stóðu þennan sunnudag eftir hádegið fyrir utan
dómkirkjuna, en lögreglan varnaði að komast inn í guðshúsið
til að taka þátt í guðsþjónustunni og ganga til Guðsborðs.
En við lifðum þarna utan dyra merkilega stund á margan
hátt. Mun hún aldrei ganga okkur úr minni, sem stóðum þar
í nístandi kuldanum. Hálftíminn, sem þar gekk yfir okkur, lifir
ævarandi í minni okkar sem óafmáanleg minning þeirra tíma,
sem við fáum nú að kenna á, og allrar þeirrar alvöru, er þeir
niótast af.
Það glömruðu í okkur tennurnar af kulda, en við gátum þó
ekki slitið okkur hver frá öðrum. Geðhrif okkar uröu að fá út-.
rás. Það gerðist ekki með ópum og óhljóðum, eins og um mót-
niælagöngu væri að ræða. Heldur tókst það með því, að ein-
hver, sem ég vissi ekki hver var, hóf allt í einu lengst í austri
nð syngja sálmalag. I sama vetfangi tóku allir ofan og sungu
ninum rómi:
Vor Guð er borg á bjargi traust,
hið bezta sverð og verja,
hans armi studdir óttalaust
vér árás þolum hverja.
Nú geyst — því gramur er —
hinn gamli óvin fer,
hans vald er vonzku gnægð,
hans vopn er grimmd og slægð,
á oss hann hyggst að herja.
Þarna inni á milli allra þessara einkennisbúnu lögregluþjóna,
sem héldu vörð um okkur, hljómaði þessi forni Lúterssálmur
með nýjum hreim, sem ég hafði aldrei áður heyrt. Sama er að
segja um ættjarðarsálm Blix’s og „Ja, vi elsker . .eftir Björn-
son. Annað var hvorki sagt né sungið.
Ég stóð í hópi nokkurra ókunnugra, ungra stúlkna á milli
fermingar og tvítugs. Þegar mér varð litið á þær, sá ég að þær
skulfu af ekka. Við áttum líka öll hin bágt með að verjast grát-
inum.“
Fjellbu var handtekinn, þegar heim kom frá messunni, og var
síðan undir eftirliti lögreglunnar, unz honum tókst að flýja til
Svíþjóðar.