Kirkjuritið - 01.06.1961, Qupperneq 16

Pistlar
StórtíRindi. — Sár vonbrig'Si.
10. júní s. 1. varð oss lslendingum niikill fagnaðardagur, sem
seint mun úr minni líSa. Þá samþykkti danska þingiS meS yfir-
gnæfandi meirililuta atkvæSa aS aflienda oss sem gjöf um 1700
af þeim íslenzku handritum, er geymd hafa veriS í Árnasafni
og Hinu konunglega bókasafni í Höfn. Eru þar, svo sem kunn-
ugt er, flest öll dýrmætustu liandritin, sem skráS hafa veriS á
fslandi — stolt vort um margar aldir. Gimsteinar, sem aS vísu
liafa heimsþýðingu, en oss eru þó ómetanlegastir. Hlutir, sem
eru oss svo lífbundnir, að þjóðin gæti aldrei unað ]»ví, að endur-
heimta þá ekki.
íslenzka kirkjan gladdist hvað mest yfir þessum málalokum.
Margir prestar koma manna mest við sögu handritanna. Ófá
þeirra eru af þeim skráð, eða undir handarjaðri ]>eirra.
Þau eru Hka öll ávöxtur sérstæðrar kristinnar menningar liér-
lendis.
Vér efum lieldur ekki að vér munum sanna það í framtíðinni,
að vér erum fullmaklegir þess að fá handritin aftur í hendur
vorar, því að ekki aðeins geymum vér þau bezt, heldur verða
þau rnennta- og fræðimönnum vorum næsta óþrotleg gullnáma.
Að vísu kom yfir oss ískaldur steypiskúr lir glaða sólskininu.
Á síðustu stundu urðum vér fyrir sárum vonhrigðum. Þá var
sem vér mættum enn síðustu leifurn þess anda og þeirra hand-
taka, er vér munum af liálfu sumra ráðamanna danskra áður.
Hið fagra fordæmi, sem samþykkt þjóðarþingsins liafði verið
iillum þjóðum varðandi bráðurlega lausn deilumála, varð ekki
eins sterkt og fagurt og í fyrstu leit út fyrir.
En livað um það: Oss er nú og jafnan skylt að meta og þakka
verðuglega stórliug, víðsýni, sanngirni og bróðurhug ]>eirra
manna í Danmörku, er unna oss fulls réttlætis og sæmdar í
þessu máli.