Kirkjuritið - 01.07.1961, Qupperneq 31

KIRKJURITIÐ
317
Þar má kalla prestana máttarstólpa. Víst hvílir livað mest á
þeim og voðinn vís, ef þeir bila.
En það varðar líka engn minna hvernig grunnurinn er og
hliðarveggirnir og þakið — og sjálfur mœnirásinn. Þetta allt
eru söfnuðirnir — liinir einstöku meðlimir þeirra, frá þeim
*ðsta til þess lægsta.
Óvíða eru leikmennirnir almennt jafn tómlátir uin mál
kirkjunnar og tregir til að sniiast til sóknar og varnar kirkj-
nnni og liérlendis.
Það verður ekki mikill livellur almennt talað — meira að
segja út af öðrum eins ummælum og Furtsevu.
Því er gott, ef nú er blásið til liúsþings og lierútboðs í and-
legum skilningi.
Mér er hvorki ætlað, né er ég þess fær, að vera í herforingja-
ráðinu né í fremstu víglínu. En hins langar mig til að vera
ekki samt sá allra aftasti.
Horft til vetiurs
Kirkjan hefur löngum ])ótt fara sér hægt — lítill skriður
vera á skipi hennar. Ósjaldan um það kvartað, að hún fylgist
ekki með tímanum. Víst er þess þörf að vissu leyti og á sumum
sviðum, að svo sé gjört, þótt aðgæzla og ílialdssemi eigi líka
rétt á sér hjá stofnun, sem falið er að flytja ótímabundinn
boðskap og gæta sígildra erfða.
En þegar svo að segja er stokkið á milli alda og henzt af
einu menningarskeiðinu á annað, líkt og nú á sér stað, veröur
þess ekki dulizt að kirkjan verður meira og minna að hreyta
11 ni starfshætti, eins og þjóðfélagið. Að þessu hefur iðulega
verið vikið hér í ritinu á undanförnum árum. Það er því gleði-
legt að liafa tilefni til að undirstrika þau tíðindi, sem frá grein-
lr bæði í fréttunum af prestastefnunni og prestafélagsfundin-
«m, að aðalumræðuefni prestanna nú, er vandi kirkjunnar eins
°g málin liorfa í þjóðfélaginu í dag. Og að jafnframt brennur
su spurning í hugum manna, livaða nýjar leiðir er unnt að
fara, til þess að fá allan þorra manna til að sinna eilífðarmál-
unum í kristilegum skilningi. En þau mál snerta fyrst og fremst
lífið í þessum lieimi, þótt liinn sjáist í hillingum framundan.
Hvor fundurinn um sig kaus nefnd til að athuga aðstæður