Kirkjuritið - 01.01.1964, Síða 42

KinKjuniTin
36
fyrir mannkyniS. Það mun eyða tortryggni og lileypidómum,
en efla frið og samstarf meSal þjóðanna. Bezta vörnin gegn
atomstyrjöld og aleyðingu er ekki fleiri vopn og sterkari
sprengjur, heldur gagnkvæm þekking þjóða og manna, liver á
annars lífskjörum og hugsjónum. Og sérstaklega þarf sá skiln-
ingur að ná til liinna vinnandi stétta stritsins og þjónustunnar,
sem mynda livað sem öðru líður máttarsúlur liins núverandi
mannheims. Kirkjan hefur alltaf hlotið megin styrk frá liinum
vinnandi stéttum, frá hinum svokölluðu srnáu og smáðu, allt
frá því að þrælar Rómaveldis tileinkuðu sér fyrstir allra kær-
leiksboðskap liennar og vonir.
Umfram allt má kirkja mótmælenda ekki breikka bilið milli
sín eða klerka sinna og almennings yfirleitt. Komi fólkið ekki
til kirkjunnar verður hún að koma til þess. Við höfum ekkert
að gera með kristindóm, sem fer fyrir ofan garð og neðan hjá
öllum þorra manna, þótl hann geti veitt einhverjum útvöld-
um hátíðleg augnablik. Sameiginlegt hlutverk allra kirkju-
deilda er að flytja gleðiboðskapinn um frelsi, frið, fegurð og
framfarir til hinna fátæku og smáðu, hvort sem sú fátækt er
efnisleg eða andleg.
Rvík. 22,/7. ’63.
Lí' Pin:
Á Hanfljóti
/ órafjarlægf)
þyrsti mig í fréttir að heiman,
vetur eftir vetur,
vor eftir vor. —
Á heimaslóSum
hœgi ég á mér.
Og þótt ég mœti fólki á veginum
voga ég ekki aS spyrja þaS neins.