Kirkjuritið - 01.01.1964, Blaðsíða 19

GuSmundur lngi Kristjánsson:
Sál í Damaskus
Þrír dagar liSnir.
Eg þoli ekki meira en eg ber.
Og þó er þaS blindan, sem hvílir léttast á mér.
Hitt er mín kvöl,
ef allt, sem eg treysti og unni,
er orSiS vindur og ryk í falsarans munni.
Hver er minn dómur,
hafi mér yfirsézt,
hafi eg barizt gegn því,
sem er fegurst og bezt?
Kveljandi daga, er ósofinn uppi eg sat
aumastur manna og snerti ekki drykk eSa mat
vafSist sem ormstunga yfir minn skilning og vit
efinn, sem reif mig
og snerist í samvizkubit.
MaSur er kominn.
Heyr hvaS hann segir um sig:
Sendur af Jesú til þess aS lœkna mig
mig, þennan hund,
sem gegn honum vitnaSi og vann,
villidýriS, sem kom til aS ofsœkja hann.
Kcerleikans andi er kominn meS nýja sýn.
Kœrleikans liönd er lögS yfir augu mín.
Nú get eg séS!
— Ónýtt er allt, sem eg kaus.
Einn er sem hjálpar,
og náSin er takmarkalaus.
Beirut, 10. 10. 1963.
[Ur Sólborgum.]