Kirkjuritið - 01.01.1964, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
15
skipa laugardagsföstu, banna prestum hjúskap, o.fl. auk við-
bótar, sem Vesturkirkjan bafi sett í trúarjátninguna, sem mót-
uð var í Níkeu og Konstantínópel.
Eftir skjal Fotiosar gat ekki verið um einlægt samstarf inilli
kirknanna að ræða, þó skilnaður þeirra væri ekki staðfestur
fyrr en tæpum tveimur öldum síðar. Um skilnað kirkjudeild-
annna segir á þessa leið í Siigu kristinnar kirkju eftir dr. tbeol.
Magnús Jónsson:
„Þá var á höfuðbiskupastóli mikilmenni, er Mikael Kerul-
arius bét. (fl059). Hann setti sér beinlínis það mark að gera
að engu sameiningartilraunir kirkjudeildanna og fullkomna
verk Fotiusar. Notaði liann tækifærið, er Humbert kardináli
kom austur í erindum Leo IX. páfa til þess að miðla málum og
reyna að fá austurkirkjuna til blýðni við páfa. Tókst Mikael
Kerulariusi að gera Humbert svo reiðan, að liann bannfærði
höfuðbiskup ög lagði bannfæringarskjalið á altari Sofíukirkj-
unnar. Auslurkirkjan svaraði með því að bannfæra páfann.
Þannig skildu kirkjudeildirnar, árið 1054“.
Með þennan viðskilnað í buga og aldalanga þögnina, sem
eftir fór, verður fundur páfa og patríarka enn merkilegri og
sögulegri en ella og kveðjukoss þeirra tákn betri tíma og frið-
arvon gervöllu mannkyni. Því enda þótt völd kirkjuhöfðingja
séu nú ekki í líkingu við það, sem áður var, er framkoma
þeirra og liugarfar virkt afl, sem bæði er þess megnugt að
bræra bugi manna og lieilla þjóða til ills eða góðs.
SNJÖLL LÍKING
Laj Munk segir eftirfarandi uin Olfert Richard: