Kirkjuritið - 01.01.1964, Qupperneq 11

KIRKJURITIÐ
5
gangur lífsins, að menn ali aldur sinn liér á jörð aðeins og ein-
göngn til þessara starfa. Okkur lilýtur að vera ætluð hlutdeild
í einhverju, sem er meira og varanlegra, einhverju, sem er
óháð grassprettu og fiskigöngu, dægurlögum og dýrtíðarþrefi.
Þetta viðurkennir innsta vitund vor allra, þegar henni veitist
tóm til íhugunar og játninga, þá getur sá, sein snauður er af
jarðneskum fjármunum, orðið hinum auðuga jafnsæll. Bónd-
anum mun verða um annað liugsað á banasænginni en innstæðu
sína í stofnsjóði kaupfélagsins. Og vart mun honum mikil fró-
un í tónaflaumi útvarpsins. Engan mun iðra þess að lokum að
hafa átt sér hugðarefni, andstæð efnisliyggju, og eytt til þess
tíma og jafnvel nokkru fé, að leggja rækt við sinn innra mann.
Þar má rækta samúð, skilning og kærleika, sem auka víðsýni
og vit, stækka manninn sjálfan og veröld hans“.
1 þessum orðum speglast kristinn lífsskilningur.
Kynslóðir koma — kynslóðir fara.
Sjá, nú er vor tími —- þinn tími og minn — til að þroska
OSS fyrir eilífðina og til að vinna þjóð vorri til heilla í nútíð og
framtíð.
Jesús sagði: „Lífið er brú, þér eigið að ganga yfir hana, en
ekki að byggja hús yð ar á lienni“. Það er í innsta samræmi við
vitund vora og vilja. Á hljóðum stundum, þegar hávaðinn nær
ekki til að æra oss og glaumurinn á engin tök á að trylla oss,
þá finnum vér, að mestu verðmætin eru liafin yfir stund og
stað, og að sterkasta þrá vor beinist út yfir tímann til eilífðar-
innar.
Á stærstu stundunum þekkjum vér öll þegnrétt vorn í ríki
Ijóssins.
Oss er það fullkunnugt prestunum, að þegar einhver liverfur
yfir landamæri lífs og dauða, tímans og eilífðarinnar og liinir
nanustu taka að minnast lians og meta Hf lians að verðleikum,
eru það ekki þær eigurnar, sem mölur og ryð fær grandað, sem
þeir telja honum mest til gildis. Nei, lieldur ævinlega hitt, sem
andlegt er: góðvild, umburðarlyndi, trúmennska, sannleiksást,
réttlætistilfinning, lireinleiki, hjálpsemi, guðselska. I einu orði
sagt: Það sem er góðum Guði að vilja og vér trúum að fylgi sál-
unni inn í ríki himnanna — sé liafið yfir tíma og mold.
Þá skiljum vér gildi þeirrar bænar, að Drottinn kenni oss
að telja daga vora, svo að vér eignumst viturt lijarta.