Kirkjuritið - 01.10.1969, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
349
ttienn til trúar á kærleika Jesú Krists og mátt lians, sem þannig
Setur boðiS öllum þreyttum livíhl og harmþrungnum huggun.
Á þennan liátt hefir listamaðurinn lagt sál sína í það, að láta
jafnvel steininn fá mál, til þess að túlka þann kærleika, sem
yfir veröldinni vakir. Listamaðurinn þekkti af eigin reynslu
þennan kærleiksmátt og sýnir liann á svona táknrænan liátt.
^*að sem hann meitlaði í marmarann fyrir löngu síðan, er
shráð í lijörtu milljónanna í dag. -—
Við erum liér að kveðja öldunginn séra Sigurhjörn Ástvald
Víslason, manninn, sem vildi meitla, jafnvel í liin liörðustu
hjörtu, trú og traust til frelsarans Jesú Krists. Á slíkri stund
yil ég að við okkur öllum blasi að baki söngs og þeirra orða,
Sem hér verða flutt, þessi mynd: Kristur með útbreiddan
iað’minn, segjandi: Komið til mín allir — öll. Það er boð
skapurinn, sem hinn látni helgaði líf sitt, því að hann var í
iör nieð ICristi, liafði lilýtt hoðinu um að koma til hans.
Á fyrsta degi ársins 1876 fæddist Sigurbjörn Ástvaldur
i'íslason, í Glæsibæ í Sæmundarhlíð. Foreldrar lians voru
kjónin Gísli bóndi í Glæsibæ, síðar í Neðra-Ási í Hjaltadal,
^igurðsson, Gíslasonar; og móðir lians var Kristín Björnsdóttir
1 Brekkukoti í Blönduhlíð, Ingimundarsonar.
Hann ólst upp á heimili foreldra sinna, lengst af í Neðra-
(en í Ási í Hjaltadal var reist hin fyrsta kristna kirkja á
Glandi). Innan við tvítugt fór hann í Menntaskólann í Reykja-
Vlk og tók þaðan stúdentspróf árið 1897. Þremur árum síðar
utskrifaðist hann úr Prestaskólanum. Fór liann þá til náms-
^valar í Danmörku, Noregi og Svíþjóð. Kynnti liann sér
kirkjumál á sem margbreytilegustum sviðum með þessum
ierðum og mörgum fleiri slíkum síðar.
Hann var, svo að segja, alltaf að leita nýrra leiða, til þess
l,ð koma fagnaðarerindinu út til almennings — gera kristin-
•'Ominn að alinenningseign á Islandi. Til þess að svo mætti
'erða, kynnti hann sér sunnudagaskólastarfsemi, æskulýðsstarf-
Semi K. F. U. M. og K. og boðun fagnaðarerindisins til full-
orðinna. Engu aldursskeiði gleymdi liann, hvorki fyrr né
Sl"ðar. Sízt mundi hann til dæmis gleyma hörnunum, því að
1,1,111 var alltaf einstakur barnavinur. Það er margt roskna
lólkið víðs vegar á landinu, sem minnist þess, þegar liann kom
,l hasinn í hernsku þeirra, klappaði þeim á kollinn og gaf þeim