Kirkjuritið - 01.11.1969, Síða 10

392
KIRKJURITIÐ
ar opmiðust fyrir því, aft' við svo búift' mátti ekki standa. Þa
fyrst, þegar kirkjan stóð gagnvart vandamálum fjöldans,
minntist liún aftur liins forna kirkjulega embættis, embættis
djáknans. í borgunum voru söfnuðirnir nú orðnir svo stórir,
að ógerningur var að liafa nokkra heildar yfirsýn yfir þá eða
fylgjast með þörfum þeirra. Og þá er jafnan sú liætta fyrir
bendi, að séð verði fram bjá einum og einum einstaklingi
innan safnaðarins, sem aðstoðar þurfti með. Slíkl ástand get'
ur kristinn söfnuður ekki þolað til lengdar. Uppliaf sjötta
kapítula Postulasögunnar kemnr manni ósjálfrátt í hug, þar
sem sagt er frá vali fátækrastjóranna sjö. En segja má, að þeir
séu fyrirrennarar djáknanna. I Postulasögunni segir:
„Á þessum dögnm, er vaxa tók fjöldi lærisveinanna, koi»
upp kurr bjá Hellenistum gegn Hebreum út af því, aö ekkj-
ur þeirra væru settar bjá við bina daglegu þjónustu. Og þeir
tólf kölluðu þá lærisveinaliópinn saman og sögðu: Ekki luefir
að vér yfirgefum Guðs orð, til að þjóna fyrir borðum. Koinið
því, bræður, auga á sjö vel kynnta menn í yðar hópi, sen1
fullir eru af anda og vizku, og munum vér setja þá yfir þetta
starf, en vér niunum halda oss stöðugt að bæninni og þjónustu
orðsins.“
Sá, sem fyrstur bendir á nauðsyn þess, að djáknaembættið
verði endurvakið í þýzku kirkjunni, var kaþólskur maður, a^
nafni Franz von Baader, átti Iiann lieima í Múncben. Hefm
bann með réttu verið nefndur meðal binna fyrstu félagsfræð-
inga eða sósíal-siðfræðinga Þýzkalands. Árið 1835, 15 áruiu
áður en Karl Marx gerir bugtakið öreigar að slagorði hinna
vinnandi stétta krafðist Baader þess, að einvaldurinn eða þjóð-
böfðinginn skyldi vera verndari öreigans. En framkvæffld
þeirrar verndunar skylili vera á vegum kirkjunnar, því henni
beri að vaka yfir félagslegu réttlæti einstaklingsins. Að álú1
Baailers væri þessum málum bezt borgið með því að endur-
vekja embætti djáknans. En tillögum bans var ekki vel tekið
af yfirmönnum kaþólsku kirkjunnar. En þær áttu án efa þatt
í, að áhugi var vakinn fyrir endurreisn djáknaembættisirlS
innan evangelisku kirkjunnar. Það sem kom svo veruleg11
skriði á málið, var eldmóður manns, sem Jobann Wicher het-
Árið 1849 var hann á ferð um Suður-Þýzkaland og kom þ11
við í Erlangen, þar sem bann liélt fyrirlestur um djáknastarf-