Kirkjuritið - 01.11.1969, Qupperneq 23

KIRKJURITIÐ
405
^ierkir — kvað h ann. —ESa að minnsta kosti liver munurinn
er á sálgreiningu og logoterapi?“ — Ég svaraði því játandi.
En fyrst fýsir mig að vita livort þér getið frætt mig um
lJað í stuttu máli, hvað þér teljið meginatriði sálgreiningar-
iiiiiar? — Svarið var svoliljóðandi: — Við sálgreiningu hvílir
sjúklingurinn á legubekk og skýrir meðal annars frá ýmsu,
sein lionum er kvalræði að tala um. — Ég svaraði óðara. —
^*egar um logaterapi er að ræða verður sjúklingurinn að sitja
^yrfilega í sæti sínu og neyðist til að lilusta á sumt, sem
^ann að falla lionum afar illa.
Þetta sýnir að logoterapi bindur sig ekki eins við fortíðina
lle sálkönnunina og sálgreiningin (Þ. e. er livorki eins retro-
sPektiv eða introspektiv). Hún snýst meira um það sem er
E'aniundan, hlutverk og skilning sjúklingsins í framtíðinni.
• • ■ Huga lians er snúið frá stöðugri sjálfsskoðun í stað |iess
uð kynda alltaf undir liana.
• • • Skoðanakönnun, sem gerð var fyrir nokkrum árum í
rrakklandi leiddi í Ijós að 89 af hverjum hundrað mönnum,
seiii spurðir voru, svöruðu að liver og einn þyrfti að liafa
«eitthvað“ til að lifa fyrir. 61 af hundraði viðurkenndu að til
'ajru þeir lilutir í þeirra eigin lífi, sem þeir væru reiðubúnir
l|l að deyja fyrir.. . Maðurinn er sem sé fær um að lifa og
eill‘iig að deyja fyrir hugsjónir sínar og lífsgildi .. .
En það er ekki siðferðislivöt, sem rekur menn til slíks. Menn
þ>ka siðferðilegar ákvarðanir út frá ákveðnum aðstæðum. Ekki
1 heini tilgangi að öðlast góða samvizku, heldur sakir einhvers
seni þeim finnst sér skylt, sakir einlivers sem unnað er eða
sakir Guð’s . . . Maðurinn Ketur ekki svarað kröfum lífsins án
bVrgðar. Logoterapi telur áhyrgðina vera manninum inngrón-
Usta af öllum hlutum.
. • • • Einstaklingurinn getur fundið og framfylgt tilgangi lífs-
1118 'neð þrennum liætti 1) með framkvæmd í verki 2) með
l,Pplifun ákveðins gildis og 3) með þ ví að þjást.
Kaerleikurinn er eina leiðin til að kynnast öðrum manni
"aið 0„ þekkja liann út í æsar . . .
Eni tilgang þjáningarinnar tekur höfundur eftirfarandi
ú^mi:
mér að minna á það, sem var mér ef til vill
reynslan í fangabúðunum. Möguleikar mínir til
Efí leyfi
U lriEaríkasta