Kirkjuritið - 01.11.1969, Blaðsíða 25

KIRKJUIUTIÐ
407
l*‘kkst mislinga fyrir nokkrum vikum. Þá gaf Guð þér aftur
keilsuna, af því að hann er svo góður. Telpan lét sér svarið
ekki lynda og sagði: — Já, pabbi, en þú mátt ekki gleyma
því að það var líka Guð, sem lét mig fá mislingana!
■ •. Maðurinn er annað og meira en líffræðilegt, sálfræðilegt
°íí þjóðfélagslegt afsprengi. Hann er vafalaust andleg vera
Hieð takmarkað frelsi ... 1 öllum búa hæfileikar til góðs eða
ills, og sérhver liefur mikla möguleika til að spinna úr sér það,
sem hann liefur hug á, ná því marki sem hann setur sér. . .
t*ví er svo brýnt að menn geri sér Ijósan tilgang lífsins.
Mókarlok
vGeðheilsufræðin Iiefur alltof lengi, eða í hálfa öld, leitast við
túlka sálarlíf manna sem vélgengi og )>ar af leiðandi beitt
taekniaðferðum við lækningu sálsjúkdóma. Ég lield að sá
'Jraumur sé nú liðinn undir lok. Það sem nú er tekið að
Idlla undir er ekki sálfræðileg lyflækning lieldur mannlegar
geðlækningar.
Sá læknir, sem heldur fast við að skipa á bekk með lækni-
I ’æðingum, verður þá jafnframt að viðurkenna, að sjúklingur-
sé ekki annað og meira í augum hans en hver önnur vél,
°íí að hann greini ekki manninn bak við sjúkdóminn.
Maður er ekki einn hlutur af mörgum. Hlutir ákvarða hver
annan, en sé grafið til grunna ])á er maðurinn sjálfsákvarð-
andi. Innan þeirra takmarka, sem honum eru sett af því,
Sem honum er meðfætt og umhverfinu, verður hann það, sem
kunn gerir sig sjálfur að. I þeim dæmigerðu rannsóknar- og
Þlraunastöðvum, sem fangabúðirnar voru í sjálfu sér, urðum
Vl<ð vitni að því, að sumir félagar okkar hegðuðu sér eins og
s'ín, en aðrir komu fram eins og helgir menn. Hvort um sig
utti rætur að rekja til ákvarðana en ekki ytri skilyrða.
Gkkar kynslóð er raunsæ, því að hún hefur komizt í kynni
'ift manninn eins og bann er í raun og veru. Þegar að er gáð,
þá er maðurinn veran, sem fann upp gasklefana í Auschwitz,
en hann er líka veran, sem gekk beinn í baki inn í þessa
klefa með FaSir vor eða Sliema Jisrael á vörum.“