Kirkjuritið - 01.03.1970, Síða 16

Séra Sigur&ur Haukur GuSjónsson:
AA — bænarsvar Guðs
Flutt af slól 23. s. e. Ir. 19011
Mark. 12,44 B.
í (laf; Jangar ínif; mest til þess að lirópa, lirópa af gleði yfir því>
að kraftaverkanna Guð gengur liér um á nieðal okkar enn il
jörðu. Ég Iief séð það, Iivernig h ann hefur komið út úr myrki'"
inu með þá, er kiknað höfðu uiulan sogfingrum jarðlífsins <*r
higzt máttvana að foldu, komið með þá í fanginu út í ljósið 11
ný, snortið þá með kærleiksyl og hreytt þeim aftur í menH'
Og í gærkvöldi bárust héðan frá þessu liúsi, út í myrkrið fvnr
utan, gleðiraildir fagnandi hjartna, sem fundu sig standa á ang"
aiuli vorjörð. Gleðin, liún var smitandi mikil og með þann1
hrjóst, sem bylgjuðust undan átökum fagnaðarins, er þar vat
inni fyrir, leiddist fólkið móti nýjum degi, móti nýju lífi. Éí1
fann það, að hvert sem ég leit, þá sá ég Guð, sá hann að starfn
sá liann standa við hliö okkar og heyrði liann hvísla: Vert'1
glaður leggðu frá þér kvíða þinn og kvöl því í veikleika þ*n'
um hefur himinninn skotið rótum.
Það var unaðslegt að standa þarna, hafa það á tilfinning'
unni, að menn eins og gengu úl fyrir sjálfa sig, horfðu á sig
og spurðu í harnslegri einlægni: Er þetta virkilega ég? Svon;1
hélt ég, að ég væri ekki lengur?
Já, þakkarbylgjur einkenndu samkomuna alla, fylltu n111'
hverfið vorilman, struku boga gleðinnar um hjörtun, og :l
svifvængjum liðu menn um gleðiheima.
En það er satt, kirkjugestur, ég gleymdi að segja þér, lilefn1
þessara orða minna. Það var ársfagnaður í gær, ársfagnaður AÁ
deildarinnar, sem hér hefur fengið húsaskjól í eitt ár. Þegilf
starfsfélagi minn séra Árelíus, bar fram þá ósk fyrst, að eit*'