Kirkjuritið - 01.06.1971, Blaðsíða 16

Hinn 28. dag nóvembermánaðar
árið 1953 birtist í Morgunblaðinu í
Reykjavík grein, sem nefnd var
„Hugleiðingar um Oddakirkju". Höf-
undur var þjóðminjavörður, sem þá
var Kristján Eldjárn. Bar hann þar
mikið lof á endurbœtur, er Odda-
kirkja hafði þá nýlega híotið. Segir
þar svo m. a.:
„Oddakirkja var hvít og köld. Nú
hefur hún verið máluð, utan sem
innan. Það verk hafa unnið Jón
Björnsson málarameistari í Reykja-
vík og kona hans Gréta Björnsson,
listmálari. Einstaklega vel virðist mér
þeim hafa farið þetta úr hendi. Vegg-
irnir eru gulbrúnir með hrjúfri áferð,
loftið með graum litum, gólfið brúnt.
Pílárar í grátum og sönglofti eru
marglitir að gömlum þjóðlegum
hœtti, predikunarstóll blágrár með
merkjum guðspjallamanna. Bekkir
eru bœsaðir, en ómálaðir að öðru en
hófsamlegum skrautrósum á brúðum.
Til vinstri við kór, þegar inn er horft,
er veggmálverk af hinum forna
verndardýrlingi Oddakirkju, heilög-
um Nikulási, með skip sitt, en yfir
kórboga þessi áletrun: Gloria in ex-
celsis Deo. Laudamus te. Adoramus
te. Glorificamus te. Á veggjunum eru
Ijósastjakar úr járni, sem Gréta
Björnsson teiknaði og Bjarnhéðinn
Guðjónsson, járnsmiður á Hellu smíð-
aði sérstaklega fyrir kirkjuna." —
Og enn segir þar:
„Það er hlýlegt og viðfeldið að
koma inn í kirkjuna, litirnir eru hóg-
vœrir og samstilltir vel. Allur svipur
kirkjunnar býður af sér þann þokka,
sem vitnar um alúð og nœrfœrni
þeirra, sem verkið unnu."
Hann opnaSi augu mín
Dag einn, er sól skín á Viðeyjarsund,
standa tveir kumpánar við dyr Jóns
Björnssonar og frú Grétu og klingja
dyrabjöllu. Þegar spurt er innan að,
hverjir þar séu, anzar séra Arngrím-
ur Jónsson á svartri norðlenzku: „Það
eru sótraftar". Við þau kynjaorð
Ijúkast upp allar dyr og við kump-
ánar erum leiddir til stofu.
Eiginlega er ég hálf uppburðalítill
með erindi mín, en lœt þó til skarar
skríða. Ég beini máli mínu til frú
Grétu og spyr, úr hvaða jarðvegi list
hennar sé sprottin, hverjar ástœður
séu til þess, að hún leggur stund á
myndlist og hví hún hafi kosið kirkju-
lega myndlist.
Jú, hún býst við, að ástœður séu
til þessa.
— Þegar ég var um 12-14 ára
átti ég heima í Saltsjöbaden, nálœgt
kirkju, sem er ákaflega merkilega
skreytt. Og í henni fermdist ég. Ég
býst við, að það hafi haft mikil áhrif
á mig. Þessi kirkja var þá ný. Ég
held, að lokið hafi verið við hana
1918. Það voru ungir listamenn, sem
unnu að skreytingu hennar. í henni
var mikið af mósaikmyndum, og
voru ítalskir listamenn fengnir til þess
að leggja þœr. Seinna varð ég svo
nemandi eins þeirra sœnsku lista-
manna, sem þarna unnu, Filip
Mánson. Hann vann ekki við mó-
saikmyndirnar, heldur málaði í kalk.
Ég kynntist honum vel, þegar ég var
orðin nemandi hans, kom oft á
heimili hans. Það hefur ákaflega
mikil áhrif á ungt fólk að koma inn
á slík heimili og vera þar dálítið.
14