Kirkjuritið - 01.06.1971, Blaðsíða 61

þar °r^ISt bann fyrir farsœlli lausn þeirra. Mó
Urrj a meðal nefna lög um grunnskóla og lög
eru s^óla, þ. e. a. s. skóla, sem ekki
í b|argk,SSkólar- — Hinn 10- marz sJ* birtist
þes nU "^a9en// afmœlisgrein eftir ritstjóra
j me^ svofelldri fyrirsögn: ,,Kjell Kristbonde
l'^neste f°r Gud og fedreland". Þeirri grein
"K|'ell Bondevik er ekki úr œtt skotið. —
Það ^ancievik hefur kennt þjóð sinni lexíu:
jnr)' a^ rr.aður sé heiðarlegur og játi sig bund-
an s‘nni a Guð, gerir hann ekki óhœf-
þarf^ stÍarnmálastarfa eða hœttulegan. Ekki
. a^ óttast „neikvœða menningarstefnu''
|a manni, sem trúir á Guð."
^uð gefi oss íslendingum slíka menn.
ULLIN?
hvar
f|irri;Um befur landinn haft gaman af að
ma Um "Prestaógirndina//. Líklega eru þeir
ma^jlr' sem vilja hafa presta fátœka, eins og
arn r.. einn sagði við prest fyrir nokkru. Sum-
Ein m°nnum er einnig beinlínis illa við presta.
l | ,er Sa stétt manna, sem stundum virðist
'n þálfgerðum ,,kvalaralosta", þegar við
H'esta pr
p r aa eiga.
Urt fS,tur einn a Vesturlandi hafði t. d. nokk-
að ^iarbu- Gerðist hann svo djarfur eitt sinn
drátt |Q' ^ram e'na vanbaiclakind sér til frá-
aði aJ” a ianábúnaðarskýrslu. Skattstjóri strik-
prestS ePnu þá umsvifalaust út af skrá. Er
ha kQ^st skýringar, rak skattstjóri upp á
^llinV^^ °° spurði hvasst: ,,Hvar er
Hver elur upp börnin?
ir, VarPið veitti hlustendum óvœntan glaðn-
°bínaV°^'^ ^yrÍr ^rennin9arhatiá s. I. Frú Jak-
eflj^0 ^'9urðardóttir í Mývatnssveit lét þar lesa
Var S|l erincii/ sem hét: Hver elur upp börnin?
k'rkju ynnt' fjallaði einkum um trú og
appehj.ian°um f°rmála lýsti frúin áhyggjum af
af .|| 1 barna sinna í veröld, sem spillt vœri
hýn Um áhrifum kirkju og kristindóms. Kvaðst
fyrjr 0 a sett erindi þetta saman að mestu leyti
einum tuttugu árum, en það hefði ekki
Urjnn ? 'egt ba- Mátti skilja, að þankagang-
efði verið svo langt á undan samtíð-
inni. Nú kvað hún hins vegar aðra hafa sagt
flest það, sem hún vildi segja, svo að óhœtt
mundi vera að feta í slóðina.
Þessu nœst vék hún að bœn Drottins, sem
kölluð er Faðir vor, og fór nokkrum háðulegum
orðum um fánýti hennar. Lét hún svo ummœlt,
að hún vissi ekki til, að nokkurt barn hefði
orðið betri maður fyrir það að kunna Faðir
vor. Ekki gat hún þess, að hún hefði látið
fram fara neins konar rannsókn í því efni. Þá
varð sköpunarsagan fyrir henni, síðan trúar-
játningin, og virtist Heilagur Andi einkum
valda henni áhyggjum, en svo var að heyra
sem hún teldi hann einhvern seinni tíma guð.
Loks kom svo að kvöldmáltíðinni. Sagði hún,
að Mývetningar vœru það langt komnir í
menningunni, að þeir hefðu hœtt altarisgöng-
um um aldamót, enda vœri sannað mál, að
kvöldmáltíðin vœri leyfar af mannfórnum úr
grárri forneskju.
Þannig var allur sá vísdómur. Engin rök né
ádeilur komu þar fram, sem ekki voru í há-
mœli fyrir 50—200 árum. Má af því glöggt
sjá, hver áhrif uppeldi hefur. Frú Jakobína
hefur solgið í sig þessi frœði með móðurmjólk-
inni í sinni sveit, og nú hefur sáðkornið borið
fullþroska ávöxt í hugarheimi hennar, svo að
hún heldur sig hafa höndlað einhvern nýj-
an sannleik. Burðarás erindisins var greinilega
hatur á prestum. Þegar svo er í pottinn búið,
fellur allt um sjálft sig. Og erfitt mun frúnni
reynast að standa við fullyrðingar sínar um
Faðir vor og áhrif þess á börn. Eina leiðin til
að sannreyna gildi þeirra vœri líklega sú, að
einangra Mývetninga frá öðru kristnu fólki og
öllum kristnum áhrifar menningar og trúar í
fortíð, samtíð og framtíð, ef unnt vœri, og at-
huga síðan, hversu nœstu kynslóðum þeirra
vegnaði.
G. Ól. Ól.
59