Kirkjuritið - 01.06.1971, Blaðsíða 75

undum og þingum um öll hugsanleg
fangsefni. Orð, — orð, — orð.
,U lmarnaður styngur fingrum í eyru
r/ eða — það, sem sennilegra er,
ann er hœttur að Ijá orðum eyru.
r aflaumur nútímans hefir gert
manninn allt að því heyrnarlausan.
1 an er ýtt við hinum eftirtektarlausa
l e^rar)da með hljómbreytingum til
r e*S ^a hann til að hlusta. Þrír
œ umenn tala í fáar mínútur í stað
®ms rœðumanns í tuttugu mínútur.
o'ðan er reynt að veita hinu talaða
r 1 ^styrk með sjónvarpsmynd af
rceðu
monnum og þeim enn fengi
'fftyrkur með hljómlist og öðrum
"áliðarverkuni
°rðum'
íum". „Laminn í hel með
gœtu verið eftirmœli nútíma
rnanns um dauða hans andspœnis
III Um' orðum áróðursins, stundum
rar cettar. Orðum, sem sjaldan eru
agUa með máltilfinningu, vegna þess
nu er í tízku að hreyta í menn
PUrningum og hreyta svörum. Þetta
u °rð án allra töfra vegna algjörrar
^lsnotkunar
Hvaða
þeirra í lífi nútímans.
Ijáð
rnenn eru það, sem þá geta
b a preá'kun eyru? Fyrir flestum er
Paa annar orðaflaumur.
tH Un predikunin lifa? Sveltur hún
ana í einangrun? Eða bjargast
n °9 kemst út úr stauragirðingunni,
^e9na þess að hún er þess eðlis, að
en9in fangagirðing getur lukt hana
nr|ia Muna skulum vér það, að
Predikunin hefir sýnt það í fortíð, að
hun á '
otrúlegan mátt til að hasla sér
| | 1 I I I Uí I I III W I IU JIU wv'
• har eð þetta er þannig, þá er
^ouðsynlegt að athuga eðli hennar.
V' a® verið gœti, að eðli hennar sé
slíkt
allar hindranir komi henni
i . , f muuiumi i\vi 111 i ivi ii ii
' a kné. Hún bjargist til þess að
gegna hlutverki sínu, — breyttu hlut-
verki að vísu — í nýjum búningi. Lifi
til efsta dags. Allt veltur á því hvað
predikunin er og hvar rcetur hennar
eru.
Rœtur predikunarinnar
Stauragirðingar þœr, sem umlykja
predikunina og gjöra lífdaga hennar
óvissa eru athugasemdir samtímans.
Þessar athugasemdir eru jafnframt
mótbárur þeirra manna, sem hafa
þann hátt á að spyrja um allt, vinna
í hópvinnu (team work), eru á enda-
lausum spretti og leggja áherzlu á
hraða, nota myndina í samskiptum
manna og eru uppgefnir á orðum í
mannlegu samneyti.
Sé predikun enn ein athöfn af ein-
skœrum mannlegum toga, þá virðist
hún hafa litla möguleika til að kom-
ast af, svo umkringd sem hún er af
keppinautum sínum.
En stöldrum nú við andartak og
gerum ráð fyrir því, að predikunin
eigi rót sína í tilgangi Guðs meðal
manna, þá má telja hana í vissum
skilningi atferli Guðs. Er þá ekki
mannleg andspyrna algjörlega mátt-
laus? Ef þetta virðist vera of mikil
fjarstœða, að þannig sé hœgt að
hugsa, þá er það þó ekki meiri fjar-
stœða en það, að kirkjan, séð mann-
legum augum, ber í sér öll einkenni
mannlegs veikleika, en í augum Guðs
er svo dýrleg, að hún nefnist „líkami
Krists". Kirkjan lifir af því að hún
er guðlegt samfélag. Henni er gef-
inn heilagur andi. Er mögulegt, að
predikunin sé á sama hátt guðlegt
atferli, að heilagur andi starfi í
henni?
73