Fanney - 01.12.1905, Qupperneq 31

F A N N E Y.
27
ugleikum, hagsýuiu, verklægnin
og smekkvísin. Vegirnirum fjöll-
in i Noregi bera þetta alt með
sér. Þeir hugðast fagurlega utan
í Ijallahlíðunum, ineð brúm yfir
gilin og sneiðingum • í mesta
brattanum og líta úl tilsýndar
eins og Ijósleit rák, sem æfð
listámannshönd hefir dregið ol'an
eflir fjallinu. Víða cr sprengt
úr hömrnnum lil að mynda stall
undir veginn og eru þá gnæf-
andi flug hæði fyrir ofan og
neðan. Sumstaðar hanga kletl-
arnir fram yfir veginn, sem liggur
þá eins og í hellisskúta, og sum-
staðar er jafnvel reft yfir, til
þess að hlífa þeim, sem um
veginn l’ara, fyrir grjóthruni að
oí’an. Þessi litli vegarspotti, sem
sést á myndinni, er ofurlítið
sýnishorn afvenjulegum fjallvegi.
Þar sem hann ber við lol't í
miðju skarðinu, sjást grindur á
vcgarbnininni. I5ar beygir veg-
urinn inn með fjallinu ogliggur
í sneiðingi framan í hömrunum.
Geisihæð er fyrir neðan og grind-
urnar eru settar á brúnina til
að vernda menn og skepnur frá
því að hrapa fram af, því þá
er þeim bráður bani búinn.
Jafnyel þeir, sem eru svima-
gjarnir og loftliræddir, geta l’arið
þarna öruggir ferða sinna, því
það þarf meira en algengan
klaufaskap til að álpast fram af
og enda þannig daga sína.
Nokkrir menn héðan af landi
hafa unnið að vegagerð í Noregi
og numið þar vegalagningar.
Þeir fáu vegir, sem þegar eru
lagðir hér á landi, eru þvi nær
eingöngu þeirra handaverk. Peir
eru margir snotrir og verklegir,
en hvað eru þeir þó á við fyrir-
myndirnar í Noregi.
Nú sem stendur beinisl at-
hygli alls heimsins að Noregi og
tíðindum þeim, sem þar eru að
gerast og hafa verið að gerast
síðan í vor. Noregur er nú aftur
orðinn sjálfstætt konungsríki,
eins og hann var í fyrri daga,
þegar Haraldur hárfagri, Ólafur
Tryggvason, Olafur helgi, Hai'-
aldur Sigurðsson, Sverrir o. II.
konungar, sem Snorri Sturluson
ritaði sögur al’, voru uppi. 1 525
ár (síðan 1380) lrefir landið lotið
útlendum konungi. Nú koma
dagar sjálfstæðis þess og heima-
stjórnar að nýju.
Fyrir 100 árum síðan (1805)
var Noregur miklu bágstaddari
í efnalegu tilliti en ísland ernú.
Þá gengu Jangvarandi styrjaldir,
sem landið varð að gjalda, án
þess að eiga nokkra sölv á þeim.
Víkingar lágu úti fyrir hverri
höfn og bönnuðu siglingar lil
landsins og l'rá því, svo að öll
verzlunarviðskifti stöðvuðust og
menn dóu um land alt af harð-
æri og bjargarskorti. 9 árum
seinna (1814) skildist landið frá
Danmörku, sem fekk það í hend-
ur Svíum. Norðmenn kunnu
því illa að vera »afhentir« þannig
öðru ríki og gripu lil vopna, og