Fanney - 01.12.1905, Qupperneq 37

Hann kom hér á hverjum degi,
helzt seinni part dagsins og sat
við að höggva á legstein hennar.
En svo hætti hann alt í einu
að koma, og' ég vissi ekki neitt
um hann. Svo var það að ínaður
kom núna lyrir nokkrum dög-
um og i)að um grafreit við hlið
móður hans. Eg spui’ði hvort
það væri sonur herinar, er nú
ætti að jarða, og kvað hann svo
vera. Hann sagði, að einhvern
dag, þegar drengui'inn hefði
verið húinn að selja dagblöðin,
sem liann hefði verið með, hefði
liann lilaupið þvert yíir götuna,
en í þvi hcl'ði maður keyrt ó-
gætilega framhjá og drengurinn
liefði orðið undir vagninum.
Hann hefði haft gamlan meitil
í hendinni, og hefði því auðsjá-
anlega verið á leiðinni til leg-
staðar móður sinnar. Méðan
liann lá véjkur, hugsaði liann
all al' um móður sína og það,
sem liann hafði áll eftir að grafa
á legsteininn liennar. »Eg var
ekki búinn«, sagði hann, «en
hún veit vel, að.ég vildi gera
það. Eg slcal vísl segja henni
það, því hún bíður mín«, og með
J)essi orð á vörunum dó hann.
Þegar heimilisfólkið lijá stein-
höggvaranum heyrði sögu þessa,
eí'ndi það til samskota og gaf
l'allegan stein á leiði þessa veg-
lynda drengs, með áletruðu nafni
hans, sem það fékk upplýsingar
um hjá skólakennaranum. Og
undir nafninu stóðu þessi vel
völdu orð: »Hann elskaði móð-
ur sína«.
Litlu drengirnir, sem með
honum höfðu verið i sunnudaga-
skólanum voru viðstaddir, þegar
steinninn var látinn á leiðið
lians. Kennarinn sagði þeim
frá, hversu heitt þessi munaðar-
lausi drengur hefði elskað móð-
ur sína. Hann hefði leitast við
að gera vilja hennar til síðustu
stundar.
Síðustu orð kennarans, áður
en hann gekk frá leiði litla
drengsins, voru ])essi: »Elsku
hörnin mín. Eg vildi heldur
vera Jiessi umkomulausi dreng-
ur, sem lifði á að bera út blöð
og selja þau, en stórríkur höfð-
ingi, sem ekki elskaði né virti
móður sína. Af þessum litla
dreng getur heimurinn lært
mikið.
.(J. H. þýdili).