Fanney - 01.12.1905, Qupperneq 45

FA'NNEY.
41
annars. I’að var eins og það
kœmi sér ekki almennilega að
því að segja: wÞella grunaði mig
lengi«. En það var auðvitað
jólunum að kenna. En Siggi
sat undir Boggu á rúmi föður
síns og hún lagði liendurnar upp
um hálsinn á honum. Var það
eitt af því, sem heyrði til nýja
leiknum eða voru þau að leysa
út pant — á þennan hátt?
Ég var í vondu skapi yfir því,
hve leikirnir, sem ég hal'ði
lilakkað svo mikið til og ég
liafði gaman af, hefðu orðið enda-
sleppir. — Svo var farið að
»skenkja kairi«, en alls ekki
byrjað á leikjunum aftur.
Svo mikið vissi ég, að það
hafði eitthvað komið fyrir, sem
engan liafði grunað og þeim
Boggu og Sigga kom við. Eftir
kaffið fóru allir að liátta. Ég
var driíinn úr fötunum og ofan
i rúmið mitt; en ég liélt þó um
stund að leikirnir væru aftur að
byrja, þegar Bogga teygði sig
upp fyrir Jón gamla Torfa í
rúminu og bauð Sigga góða nóll
með kossi.
Ég lá lengi vakandi og var
að hugsa um þelta alt saman —
og sofnaði seinast út frá því, án
þess að bolna nokkurn skapað-
an lilut í því.
Jón Trausti.

HLÆGILEG
Prestur nokkur liitti dreng, scni
Mikael liél, á förnum vegi.
»Hvernig liður pér núna, Mikael
minn?« spuröi prestur.
))Illa«, svaraði Mikael. »Allir fara
nieö mig eins og seppa. Ef einhver
parf aö láta sækja eillhvað eða
gera, pá er kallað á mig, svo að ég
hefi aldrei frið«.
Prestur vildi hughreysta hann og
sagði:
»Láttu ekki liugfallasl, Mikael
minn. Pú veizt, að pessi jörð er
mæðudalur og liér er aldrei friðar
að vænta. En sú kemur tiðin, að
HUGMYND.
pér verður endurgoldin pessi mæða
með ævarandi friði í liimnariki«.
Mikael liristi höfuðið og sagði:
»Það held ég nú að seint rætist,
prestur minn. Undir eins og menn
sjá mig par, kallar liver sem belur
getur: Mikael! Kveiktu á sólinni.—
Mikacl! Mokaðu frá tunglinu. —
Mikael! Taktu skarið af stjörnun-
um. — Mikael! Gerðu prumur og
eldingar. — Mikael! Hleyptu út
stormunum og smalaðu saman skýj-
unum. Og svona munu peir halda
áfram. Nei, pá vil ég heldur vera
kyr hérna«.