Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 6

132
SYRPA
skyldu allir bara éta sér til skemt-
unar. Boröa í minningu fornrar
frægöar og forns höföinga, sem end-
urspeglar sig þann dag í dag í hug-
skoti flestra íslendinga, svo ein-
kennilega vel. Landnámsmannsins
Helga ins magra, sem bæði var
heiðinn og kristinn, eins og svo
margir íslendingar nú á tímum.
Yfir borginni hvíldi heiðloftið
dimmblátt og skýjalaust. Óteljandi
stjörnur með mislitu geislakasti og
mismunandi stórar, en þóallarund-
ur smáar fyrir mannsauganu, glitr-
uðu sindrandi upp í himinbláman-
um, sem myndaði dýrðlega hvelf-
ingu við yztu takmörk sjónarinnar.
Niður við jörðina var sjónarsviðið
lítiö og krókótt. Smákofar og stór-
hýsi, kirkjur og kastalar buðu þar
víðsýninu birginn, svo ekkert sást
þar fyrir utan nema partar af götum
og gangstéttum, með strjálingi af
gangandi og keyrandi fólki, og
stöku sporvagni, sem þeyttist áfram
með halann spertan upp í loftið,
eins og kýr á sundi heimaá íslandi.
Með fram gangstéttunum stóðu nak-
in og rengluleg tré, og sumstaðar í
görðunum fyrir framan húsin. Eru
þau til mikillar prýði á sumrum, en.
bera sig illa á hinum köldu Mani-
toba vetrum. Utan við gangstétt-
irnar mættu auganu afar háirstaur-
ar sem reknir eru niður í jörðina hér
og þar. Ofarlega á þeim hvíla
þverslár með afarlitlum glerkúlum
sem rafvírar og fréttaþræðir borgar-
innar eru festir í gegnum og liggja
eins og kóngulóarvefir um hana alla.
Á staurum þessum hanga líka götu-
ljósin, sem eiga að lýsa borgina
þegar dimt er, en tekst það fremur
illa, víðast hvar, enn sem komið er.
Sömuleiðis eru eldskeytiskassar og
margir af póstkössum borgarinnar
festir á staurana,og til margrahluta
eru rekadrumbar þessir nauðsynleg-
ir, en lítið bæta þeir né fegra útsýn-
ið, öskugráir að lit, ömurlega ein-
stæðingslegir og margir þeirra
hlykkjótlir og bognir eins og J ó n
landi, þegar hann fyrst kemur
til Ameríku.
Á húsþökunum var dálítið lag af
snjóhvítum snjó, alveg eins og nátt-
úran hafði búið hann til, en á göt-
unum var hann ekki eins hvítur.
Höfðu mennirnir með öllum sínum
hestum, sleðum og fótum orpið á
hann grámórauðum óhreinku lit.
Og sumstaðar, þar sem umferðin
hafði verið mest, var snjólagið ekki
þykkra en svo, að leirinn gægðist
með draugslegu glotti upp undan
hvítum fann-voðunum. Á nokkr-
um stöðum hafði snjórinn hlaupið .
saman í svellgrotta. Var þar hált
og varasamt fótum vegfarenda.
Samt sem áður mýkti fönnin ofur-
Jítið undir fæti, og kom það sér sér-
staklega vel fyrir þá af Þorrablóts-
gestunum, sem þurftu að nota fæt--
ur sínar mikið um nóttina, og þeir
voru ekki svo fáir.
Klukkan var orðin átta. Úr öll-
um áttum borgarinnar streymdi fólk-
ið að Manítoba höllinni, þar sem
hófið átti að haldast.
Piltur og stúlka komu að dyrun-
um, þau voru ógift og leiddust.
Maður og kona komu þangað einn-
ig, þau voru gift, en þau leiddust
ekki. Þrjár og tvær stúlkur, og
þrír og tveir piltar, hvort í sínu lagi,
stundum fleira í hóp,komu og hurfu
inn í höllina. Stundum kom að eins
ein stúlka eða einn maður. Það