Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 44

170
SYRPA
allir eru þeir þaS sem þeir eru, af
því þeir eig'a Uiannkostina hans
Sugitu. Þeir sem drýgja dáS á
víg-vellinum, þeir eru dugandis-
borgarar .á friöartímum. Börn-
in sýna líka ættlandsrækt og táp til
aö líða, þegar þau rækja skyldur
sínar. Garpurinn Sugita, sem horf-
inn er samvistum vorum situr nú
sem goö á stalli bæði til að halda
verndarhendi um aldur og æfi yfir
keisaraveldinu Dai-Nippon, og efa-
laust, líka til aö leiöbeina þjóð vorri
og innblása henni anda sinn, einni
kynslóð til annarar.
S M Á V E I S .
Hví hundum semur illa við köttu.
í Kóreu er þjóðsaga til um það
hví hundum og köttum komi illa
saman og er nógu gaman að henni.
Það var einu sinni gamall maður
í Kóreu, segir sagan. Hann átti
sér töfrastein, sem hann hafði þegið
af vegfaranda aö launum fyrirgreiða.
Einn dag hvarf steinninn, og hund-
ur gamla mansins og kisa lians
lögöu sjálfkrafa upp til aö leita aö
honum, því þeim þótti eins mikiö
fyrir steininum og húsbónda þeirra
sjálfum.
Þau fundu loksins steininn eftir
langa leit og þrautir, og sneru síð-
an heimleiðis. Þau áttu yíir á aö
fara, þá sagöi hundurinn kisu að
hún skyldi láta steininu upp í sig,
skríöa á bak honum og hann skyldi
svo synda yf’r um með hana.
Þegar þau voru að fara yf’r um,
sáu börn nokkur til þeirra og fóru
að veltast um og hlægja aö þeirri
skoplegu sjón.
Þessu reiddist hundurinn, af því
hann varð að hafa sig allan við til
að komast áfrani meö kisu á bakinu,
en kisu varð heldur en ekki skernt,
því hún sat skraufþurr og í mak-
i.ndum á bakinu á honum, og riöaöi
öil til af hlátri, svo að hundtetriö
kaffærÖist og varö aö gleypa vatniö
ofan í sig til aö verjast köfnun. Viö
það gerðist kisu enn kátara og hló
svo dátt, að hún misti steininn út
úr sér ofan í ána.
Þá heldur sagan áfram aö segja
frá því að hundurinn gafst enn þá
bezt og fann aftur steininn meö því
að ná fiski, sem vildi svo til aö
steinninn var innan í. En hundur-
inn hefir alla tíð síðan borið óþokka
til kisu og hann hefir gengið í erfð
til niðja hennar.
Tveir gáfuvargar.
Svíar hafa gaman af aö segja sögur af höfðingjum og tiginbornum mönn-
um í sínu landi, þeireru yfirleitt kátir og mjög hæðnir og engar höíðingja-
sleikjur, og þar um bera sögurnar vott; þær eru ef til vill ekki ýkjulausar,
þó sannar eigi að vera. Þessi er ein:
Greifi nokkur var boðin á næsta höfuöból og fór af staö aö heiman í
vagni. Brú var yfir aö fara á leiöinni og var svo rftð fyrir gert, að öku-
sveinn skyldi snúa þar aftur nieð vagn og hesta og greifinn fara fótgang-
andi það sem eftir var leiöarinnar, með því að brúin var svo hrörleg, aö
lífshætta var aö keyra yfir hana. Þegar skamt var á veg komið, sofnaöi
greifinn, er hann vaknaði, spurði hann hvaö langt væri aö brúnni.
,,Brúnni?“ spurði ökumaður. ,,Við erum komnir yfir hana fyrir löngu!“
,, Bjálfi geturðu verið. Ef húri hefði brotnað r.iður með okkur þá hefð-
um viö drukknað, og þá skyldi eg svei mér hafa skotiö kúlu gegnum haus-
inn á þér“.
,,Já þá veit eg hvað eg hefði gert. Eg hefði undireins sagt upp vist-
inni“, svaraði ökumaöur.