Syrpa - 01.03.1912, Page 64

190
SYRPA
skaut eg mér í einum ryklc og hra8-
aði mér eftir þilfarinu til aö komast
saman við farþega, sem voru þar.
Það var lán fyrir mig að eg gerði
það, því reykingasalsþjónninn kom
á hlaupum út úr reykingarsalnum
og æpti á eftir mér að eg skyidi
koma til baka, en hann misti af mér
og lét við það sitja. Eg býst við
að hann hafi ekki nent að vera að
hafa fyrir því að ná í mig.
Nú var mér borgið, fyrst eg var
sloppinn upp á salsþiljur, en eg var
hræddur um, að einhver skipverja
kynni að taka eftir hve lélega eg
væri til fara, gruna þar af að eg
væri milliþiljafarþegi og reka mig
svo ofan á þær þiljur aftur og þá
var, vitaskuld, úti um mig. Eg sá
engin ráð við þessuu' fvrstu, þdr til
mér varð litið til hvar farþegjar
nokkrir hðlluðu sér fram yíir borð-
stokkinn og voru að selja upp. Þá
flaug mér snjallræði í hug: látast
vera sjóveikur eíns og þeir vóru. Eg
gekk fram að borðstokknum, hall-
aðist fram yfir hann milli tveggja,
sem vóru að kúgast, studdi olnbog-
unum á borðstokkinn og tók báðum
höndurn um höfuð mér og stóð rót-
laus í þeim ste'lingum þar til
klukkuna vantaði lítið eitt í tólf, þ.
e. a. s. hálfa þriðju stund, eftir því
sem eg get næst komizt.
Miðdagsverðarhringingin á milli-
þiljum sagði mér til að farbréfa skil-
in væru afstaðin, og þá var eg ekki
seinn á mér að skjótast aftur ofan á
milliþiljurnar, mega menn nærri
geta. Eg var orðinn dauðstirður
af að hanga í sömu stellingunum og
látast vera sjóveikur. Enginn sá
mig fara ofan á þilfarið og þaðan
fór eg beint til átthaga minna og
settist að miödegisverði og varheld-
ur en ekki létt í skapi, því nú vissi
eg að mér var óhætt, þangað til
kæmi á St. Laurens fljótið og það
yrði ekki fyr en eftir eina sjö daga.
Daginn áður en við komum að ár-
ósunum, vorum við reknir saman
og kannaðir af skipslækninum upp
á bólusetningu. Mér stóð enginn
ótti af því. Við áttum ekki nema
ganga fyrir lækninn og sýna honum
bóluör okkar og svo ganga hjá
framreizlumanni, sem þar til var
settur og taka við spjaldi af honum.
Þeir sem voru óbólusettir, voru
bólusettir af lækninum, því canadi-
önsk lög gera hverjum, sem fer í
land þar að vera bólusettur.
Við miðdagsverðinn þann dag
kom yfirbrytinn ofan á milliþiljur,
með landgönguspjöldin. Eg vissi
að þau hljóðuðu upp ánafn farþegja,
og eg þyrfti því ekki að búast við
að fá spjald, enda ætlaði eg að kom-
ast af án þess. Eg þóttist vita að
framreiðs-lumaðurinn mundi koma
til mín og spyrja mig að heiti og
leita svo í spjaldabunkanum sem
hann hélt á í hendi sér. Eg vildi
taka það ómak af honum, og stóð
upp frá borðum og laumaðist út,
svo ekki bar á. Hver farþegi verð-
ur að hafa landgönguspjald, ella
leyfainnflutningsvaldsmennirnir hon
um ekki landgöngu. Eg ætlaði mér
í land spjaldlaus, og láta það ekki
hamla mér, svo langt sem eg nú var
kominn.
Milliþiljafarþegjar voru reknir upp
á þilfar skömmu áður en kom að
Grossey, sóttvarnarstöðinni, sem er
hér um bil 29 mílur frá Quebec. Þeir
áttu að vera þar til taks fyrir könn-
un sóttvarnarlæknisins. Læknir
sá hefir með sér vél, sem telur sjálf-
krafa hvern farþega, sem fram hjá