Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 37

ORUSTAN VIÐ HASTINGS
163
en sumir höfðu buklara; spjótin
voru eins og hjá Rómverjum, og
var þeim skotiö í byrjun orustunnar
en gripið til höggvopna,þegar menn
gengust að; sumir báru stór sverð,
en sumir axir og hjuggu tveim
höndum; höfðu axir eigi tíðkazt á
Englandi fyrir daga Knúts ríka, en
Haraldur Guðinason hafði haldið
því vopni mjög fram; og \'arð það
síðan aðalvopn hjá Englendingum.
Það er eins og sagnariturum Nor-
manna rísi hugur við, er þeir minn-
ast á það vopn. Exin var í hendi
sterkra manna hið geigva-nlegasta
vopn, og sagt var, að Haraldur feldi
bæði manninn og hestinn til jarðar
í einu höggi. En þeim er axir báru
og hjuggu tveim höndum, var hins
vegar hætta búin af öllum skot-
vopnum.
Vilhjálmur hertogi hélt öllu liði
sínu upp unilir Senlaks-háls þar sem
Englendingar sátu. Allan stefndi
því liði, sem hann var yfir settur,
vestur með hálsinnm. Þar var
brekkan minnst, en þar var skamt
frá hinn einstaki hóll, er fyrvarnefnd-
ur, og þar var sveit manna fyrir til
varnar. Þar sem Allan gjörði at-
löguna var hinum liðléttustu af Har-
aldar mönnum að mæta. Yzt í
hægra fylkingararmi sókti Roger af
Montgommery fram og Frakkar
með honum; þeir áttu að ráða til
uppgöngu á hálsinn að austan
og norðan. En Vilhjálmur sjálfur
og Normandíu-menn með honum
tókust á hendur, að sækja beint
framan að hálsinum og ganga þar
upp, sem Haraldur konungur og
kappar hans voru fyrir; var það
karlmannlegt erindi.
Það var um dagmál er orustan
hófst (laugardag 14. okt. 1066).
Skorti þá eigi lúðragang og her-
blástur upp á hálsinum,og jafnskjótt
dundi örfahríðinyfir Vilhjálmsmenn.
En áður oruslan tókst reið Taillefer
(Þorleifur?) skáld, með leyfi hertog-
ans, fram fyrir fylkingar Normantia
og kvað svo hátt, að víða heyrðist
um herinn, Karlamagnúsar kvæði
og Rollants riddara; sverði sínu
kastaði hann þrisvar í loft upp og
greip það aftur, og er hann hafði
gripið það í þriðja sinn, keyrði hann
hestinn sporum fram að óvinahern-
um lagði spjót í gegnum þann, er
fyrir honum varð, og hjó annan
banahögg, en að því búnu féll hann
fyrir vopnum Englendinga.
Þegar skothríðin hafði staðið
nokkra stund, gekk hið þungvopn-
aða lið Normanna fram til atlögu,
var mjög erfitt til aðsóknar, þar
sem menn urðu að sækja á brekk-
una og ryðja sér veg gegnum marg-
faldar girðitigar, en Englendingar
létu dynja á þá bæði grjót og skot-
vopn, en ef Normenn gengu svo
naerri, að þeir kæmu í höggfæri, þá
riðu að þeim kylfur, sverð eða axir.
gekk svo um hríð, að Normönnum
varð lítið ágengt, enda stóðu menn
mjög ójafnt að vígi. Heróp Nor-
manna var: Guð veri með oss!
Englendingar æptu: út, út! hvenær
sem einhver af óvinum þeirra komst
upp á girðingarnar. Þegar Vil-
hjálmur sá,að fótgöngulið vann ekki
á, sendi hann riddaraliðið fram, en
þó það væri orðlagt víða um lönd
fyrir hreysti, og ein fylkingin getði
áhlaup eftir aðra, fór alt á sömu
leið. Englendingar stóðu fastir
fyrir enn sem áður og hopaði eng-
inn maður á hæl. Skjaldborg þeirra
stóð óbrotin eins og áður, og drek-
inn frá Vessex blakti eins og áður á
merkisstönginni upp á Senlakshálsi.