Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 41

SAGAN AF FINGURLÁTINU
SA G A þessi heitir á japönsku
Koyubi no yurai og er tíunda
sagan af 15 smásögum, sem skóla-
bókanefnd mentamálaráöaneytisins
í Japan hélir safnaö í bækling og
lagt til aö teknar væru í lesbók
handa æðri skólum fyrir börn á 10
til 15 ára aldri. Sagan er gott sýn-
ishorn af því, hvernig Japanar inn-
ræta börnum sínum dyggöir og dáö
og hafa ekki til þess neinar trúar-
kreddur. Höfundur sögunnar heitir
Rinsoku Ichihara.
„Hvernig mistir þú litla fingur-
inn á hægri hendinni?“ er eg oft og
tíöum spuröur aö. Handlýtið þaö
eru minjar frá Rússastríöinu, þér
að segja. Vitaskuld er það
bagi aö láta einn fingur af þeim
fimm, sem náttúran liefir búið hönd-
ina meö; en eg er ekki handiöna-
maður og finn því ekki svo nijög til
þess. Líka hefi eg smásaman van-
izl viö aÖ vera &n hans, svo bagi
minn er í rauninni ekki nemalýtiðá
hendinni.
Var það skotsár? Nei. Höggv-
inn af meö sverði?
Ónei, nei, hvorki blýi né stáli er
um að kenna. Þaö atvikaðist svo
skrítilega, aö rússneskur hermaöur,
sem eg tekið haföi til fanga, beit
hann af mér. Já, ef þú vilt, skal eg
segja þér sögu þft.
Þaö gerðist í marzmánuði 1904.
Eg var í keisaralífveröinum og fór
meö honum, þegar hann lagöi upp
frá Tokio til aö fara í ófriðinn. Vér
gengum í land í Chinampo í Kóreu
og börðumst í fyrsta sinn í bardag-
anum við Yalufljótið, síöan áttum
vér í mörgum orustum í Manchuríu.
Eg lentj þar á eftir í umsátursher-
inn við Port Arthur og laugaðist
í skota og sprengitundra dembum
þeim, sem gengu þar á daga alla
og nætur, en var svo heppinn aö
eg varð ekki svo mikiö sem sár.
í þft tíð hugöi eg helzt fyrir mér á
þessa leiö:
Mér er skömm aö því að vinna
mér ekki til frama og frægöar, fyrst
eg er í hernaöi. Dauða minn getur
aö höndurn borið þá minst vonum
varir, og þft er mér betra að láta
liggja eftir mig eitthvert afrek, eitt-
hvertfrægðarverk og hljóta fyrirorð-
stírfyrirhreysti og ættjarðarftst,held-
ur en falla eins og dáölaust grey eða
þálognast útaf á mjúkum svæflimeö
lyfjaglös við höföalagið. Stórum
sælla væri að láta tvístra sjálfum sér
í smft mola um víða velli Manchúríu
hjá því. Þetta haföi eg jafnan hug-
fast og var við enga hættu smeikur.
Eg furðaði mig jafnvel á hve eg var
óskelkaður og kvíðalaus í miðjum
voðanum.
Eg verð ekki svo gamall að eg
gleymi 20. febrúar 1905. Sveit vor
lá þá í herbúöum viö Múkden and-
spænis fjöndum vorum, og eg var
ft leiö heim til búöa með dálitla
njósnarsveit aö loknu erindi því, er