Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 10

136
SYRPA
,,Ó jes, bött æ dónt ker hvurnin
þær veröa. En kvurnin annars fíl-
aröu þarn’ út í kontríinu? Ert’
ekk’ oröinn hál’ tærd af farmara-
lífinu?“
,,Þænk júl' Nó, nó! É’ hef’
þaö olræt! Ó’ é’ skal segja þér, é’
er helzt aö hugsa um að veröa farm-
ari, því é’ held þaö eigi bezt viö mig.
O’ so er é’ líka oröinn so vanur viö
það. É’ hef’ sáö o’ plæjaö, slegiÖ
hei með múer, o’ þegar é’ hef’ sjokk-
að, þá hef’ é’ kípaö einn á ettir bind-
aranum. í þreskingunni hef’ é’
bæöi pitsað upp á lótin, o’ verið
tímstýri o’ stundum lík’ í greniríi o’
fítað hestunum fyrir farmarann.
Alt sem mig vantar er að meikalots
of monní, so é’ verði prettí vel af.
En manni hættir so viö að spenna
öllu þegar maður kemur inn í bæina,
so maður bostar og veröur brók.
En kvurnig annars hefir þú gjört
þaö hérn’ í Winnipeg?“
,,Þænks! Mér líöur först reit!
Fyrst var é’ ósköp lónlí meðan é’
var mállaus. En núna hef’ é’ þaö
offel næs. É’ skal segja þér, þeir
eru lovli sumir ensku piltarnir, o’
vilj’ alt af pleij’ o’ meika fonn við
mann. Stundum hafa þeir tekiö
mig út fyrir dræf í hekki — reglu-
lega indælu riggi, einkum síðan é’
fór að vinna á hótilinu. Stundum
á hverju kvöldi í sumar tóku þeir
mig á körunum útípark,útí Heppí-
land o’ vestur á Silfurhæöir. — Mæ
gúddnis! E’ skal segja þér að é’
haföi þá góðan tíma, o’ so trita þeir
so mikið aö þú trýir þí bar’ ekki.
Stundum hef’ é’ líka verið tekin á
Oppra o’ Bædjó, o’ ef þú bara sæir
þaö sem þeir pleija þar, þá er é’ sjúr
á að þú hristir af þérfarmaradöstið,
þar sem alt er so offel röff o’ moddi
o’ smellar so dörtí, o’ kæmir heldur
hérn’ inn í bæinn“.
,,Jes, þú hlýtur að hafa þaö flott
ettir þess’ aö dæma. En ætl’ é’
fengi nokkra vinnu hérn’ í bænum?“
,,Ó mæ jes. Vinnu! Æ sjúdd
sei só! Þú getur fengiö vinnu við
evríþing. Sjúr Mæk! O’ þegar
þú hættir klukkan fimm, þá geturðu
pleijað o’ leikiö þér, ísí sör! Þaö er
somiklu meiri mentun í bæjarlífinu,
greit Skott, en hang’ út í kontríi
alla sína æfi innan um kýr o’ svín!“
,,Bæ goli! Þat is ræt, þat is ræt!
Jes Rúní, jú ar ræt! É’ kem meö
vorinu, o’ þá skal é’hafa háan tíma.
Þú náttúrlega getur útvegaö mér
vinnu, litla systir?“
,,Sörtinlí! Það er verrí ísí. Þú
bara verður að votsa að þeir reisi
við þig kaupið, so þú hafir alt at
monní nöff, Djonni!“
,,JÚ bet júr búts! Djonni sér um
það alræt. É’ lét þá reisa við mig
úti, o’ þeir skul’ ekki bíta mig hérna
heldur, sjúri nöff!“
Hér endaði samræða þeirra systk-
inanna, því borðskálanum mikla
var nú lokið upp, og þustu þau
þangað ásamt öðrum, til að sjá og
reyna íslenzku réttina, sem þar biðu
og margur hafði svo lengi girnst að
skoða. Eigirúmaðist meira en helm-
ingur borðgestannaí skálanum,enda
voru saman komin á fimta hundrað
manns á Þorrablótinu. Urðu hinir
því að bíða, þar til hinir fyrri höfðu
hroðiö borðin og matsveinar höfðu
ræstað til og fylt þau vistuni aö
nýju. Mun þá munnvatniö eigi hafa
minkað hjá sumum þeim sem þurftu
að bíða og ekkert höfðu aö skemta
sér við. En dansfólkið fann hvorki
til hungurs né þorsta, þvíþaðnærö
ist á himnabrauöi hjartnanna og