Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 34

160
SYRPA
ast og hægast uppgöngu, en þar
skamt frá og laust viö ásinn er ein-
stakur hóll, hár og keilumyndaður,
og má þar heita gott vígi, eins og
reynslan sýndi.
Vígstöövar þær, sem nú voru
nefndar, voru einmitt á þeirri leið,
er Vilhjálmur varÖ aö fara norður í
land. Haraldur haföi sett upp
merki sitt upp á háásnum, þar sem
honum fer að halla til suöausturs,
og þar beið konungur og hans menn
átekta Normanna. Það veröur ekki
annað ráðiö af sögunum, enaöHar-
aldur hati komið og setzt aö á or-
ustustaönum á föstudegi, en orust-
an vita menn með vissu að hófst
morguninn eftir á laugardegi. H vor-
irtveggja sendu njósnarmenn frá sér
í ýmsar áttir; er og sagt, að þeir,
sem Haraldur sendi, hafi fiutt hon-
um þá fregn, aö í liði Normanna
væru fieiri prestar en liösmenn.
Njósnarmenn vissu eigi, aö Nor-
menn höfðu þann sið að raka skegg
sitt. Haraldur brosti og kvað presta
þessa mundu reynast örugga liðs-
menn.
Það er sagt, að Vilhjálmur hafi
litlu áður en orustan tókst leitað um
sættir við Harald, þótt hann vissi,
að slíkt mundi verða árangurslaust.
En hann vildi koma mönnum á þá
trú, að hér væri eigi um annað að
gjöra, en ágreining milli þeirra
tveggja, sín og Haraldar; en erindið
var þó reyndar hitt, að hertoginn af
Normandíi vildi ná undir sín yfirráð
Englandi og hinni ensku þjóð. Hins
vegar gat Haraldur eigi gengið að
þeim kostum, er Vilhjálmur bauð,
og gaf þau andsvör, að hann gæti
eigi skilizt við þjóð síria, það yrÖi
eitt yfir sig og hana að ganga, hann
gæti eigi ráöið yfir kórónu þeirri er
þjóöin heföi gefið sér, drottinn yrði
að dæma mil'i sín og Vilhjálms.
Það ræöur að likindum, að hvorir-
tveggja hafi haft viöbúnað sem mest-
an undir stórvirki bins komanda
dags.
IV.
Vilhjálmur hertogi var þann dag
árla uppi,hlýddi tíöum,nej'tti sakra-
mentis og hélt síðan öllu liðinu móti
Haraldi og hans mönnum. Talaði
hertoginn fyrir liðinu, og sagði
meðal annars, að þessa för hefði
hann farið til að vitja ríkis á Eng-
landi, er hann ætti með öllum rétti,
og til að hefna sín á Haraldi, er
rofið hefði orð og eiða við sig; að
líf manna sinna og sómi ættjarðar-
inn"ar væri kominn undir hreysti
þeirra og framgöngu; ef þeir biðu
ósigur væri öll von úti fyrir þeim,
en ef þeir fengju sigur, ættu þeir
víst hvorttveggja frægð og fé; nú
væri enginn efi á, að þeir mundu
sigurinn vinna; guð styrkti þá, sem
berðust fyrir réttvísu málefni; eng-
in þjóð gæti jafnast við Normenn að
hreysti; þeir væru komnir af þeim
mönnum, er unnið hefðu Nevstríu
undan Frökkum, og kúgað sjálfan
Frakka konung til friðar. Ættu
þeir að lúta Englendingum, slíkar
bleyður sem þeir væru,eraldrei hefðu
sér til frægðar unnið í orustum,oröið
aö þola ójöfnuö og yfirgang útlendra
þjóöa, og aö síöustu hefðu Danir
lagt þá undir sig? Sækið hart fram
og hlífist eigi viö, sigurinn eigiöþér
vísan og orðstír yöar berst um allan
heim.
Þegar komið var í nánd viö þann
stað, þar sem Englendingar sátu,
reið einn af njósnarmönnum Vil-
hjálms á móti honum, að segja hon-