Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 38

164
SYRPA
V.
Þannig höfSu Englendingarhmncl-
iS af sér hverju áhlaupinu efíir ann-
aS, og margir voru þeir meSal Nor-
manna er þótti óvænlega íihorfast.
BráSum kom aS því, aS Bretónar
og málaliS þaS, er næst þeim stóð
í vinstra fylkingararmi, snerist á
flótta, bæði riddarar og fótgöngu-
menn. Veittu þá nokkrar af her-
sveitum Englendinga þeim eftirför,
þvert á móti skipun Haraldar. En
af þessu leiddi þaS, aS allur hinn
vinstri fylkingararmur Vílhjálms
riSlaSist, og lá viS sjálft, aS flemtur
kæmi á allan her Normanna, aS því
er sagnaritarar þeirra segja. En þá
sýndi Vilhjálmur hugprýði sina og
snarræði. Hann reiS eftir þeim af
mönnum sínum, er hann sá aS und-
an flýðu, lyfti ntfbjörginni á hjálmi
sínum, kallaði til þeirra og sagSi:
,,horfiS í augu mér þér heimskingj-
ar! hvers vegna flýiS þér? Sigur-
inn er fyrir framan ySur, en dauð-
inn á bak viS ySur. Eg er lifandi
og skal meS guSshjálp vinna sigur“.
Hann þreif spjót af manni, er þar
stóS nærri, og með því fékk hann
stöSvaB flóttann og rekiS þá aftur á
vígvöllinn. Slíkt hiS sama gjörSi
Otto biskup á öSrum staS. Bretónar
snerust í móti þeirn, er þá eltu, og
drápu marga af þeim. ViS þetta
óx öllum Vilhjálmsmönnum hugur,
og bardaginn hófst í annaS sinn,
miklu harSari og mannskæSari en
áSur. Vilhjálmur hertogi og bræð-
ur hans riSu í broddi fylkingar og
stefndu aS merki Haraldar. En er
það sá GyrSir jarl, bróSir Haraldar,
skauthann spjótitilVilhjálm s ogmisti
hans, en drap hestinn undirhonum;
þrír hestar voru skotnir undir Vil-
hjálmi þann dag. Skömmu síSar
mættust þeir hertogi og jarl ogskift-
ust höggum viS og eigi lengi, áSur
jarl féll dauSur til jarSar fyrirkylfu-
höggum Vilhjálms. Þar skamt frá
reiS einn af hertogans mönnum,
beiddist Vilhjálmur aS fá hestinn til
reiSar, en maSurinn var seinn til
svars, eSa sýndi tregSu, þá laust
Vilhjálmur hann kylfuhögg, svo aS
maSurinn hraut af baki,en Vilhjálm-
ur tók hestinn, reiS fram móti óvin-
um sínum og barSi á báSar hendur.
Nú var svo komiS, að víSa voru
brotin skörS í víggarða Englend-
inga, einkum hafði Vilhjálms mönn-
um í hinn hægra fylkingararm orSiS
vel ágengt, og höfSu Englendingar
þeir, er þar stóSu fremstir fyrir, í
fullu fangi að verjast. En þar á
bak viS stóS liöiS í skjaldborginni,
maSur viS mann, og alla þá stund,
sem hún stóS óbrotin, var eigi séS
hvorir sigrazt mundu. Vilhjálmur
sá gjörla, aS rjúfa þurfti skjaldborg-
ina, en hreystin var eigi einhlít, hér
þurfti aS beita brögSum. Hann
minntist þess nú, aS flótti sinna
matina hafði lokkaS Englendinga út
fyrir girSingarnar. Þess vegna skip-
aði hann svo fyrir, aS hinn vinstri
fylkingararmur skylki hopa á hæl
og láta sem hann flýSi, og þá skyldu
aSrar sveitir vera viS búnar,aS setj-
ast á þær stöðvar, er auðar yrSu
við burtför enskra manna, er flóttan
rækju. Þessari skipun Vilhjálms
var nákvæmlega fylgt. Þær fylk-
ingar, sem til þess voru settar að
flýja, lögBu á flótta, og jafnskjótt
veittu Englendingar þeim eftirför
meS háreysti og gleSilátum, en þess
var eigi lengi að bíSa, áSur flótta-
menn snerust í móti þeim er þá eltu,
og börBust djarflega; hörfuðu Eng-
lendingar þá undan og leituSu þang-