Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 42

168
SYRPA
oss haföi verið feng-iö. Við villt-
umst á leiðinni í kolniðamyrkri og
vissum ekkert hvað við fórum. Við
tólcum til að hraða oss, því hríð var
á og frost tók að herða. Það þótt-
umst við vita að dagar vorir væru
taldir, ef við 1 entum inn fyrir varð-
línur Rússa. í þessum svifum kom-
um vér á götu sem lá út á kornekru
nokkra og sáum eld blakta dauflega
á lengdar. Hvað var það? Við
gátum ekki skorið úr því, og því
sendi eg, því eg var fyrir sveitinni,
mann af stað til að vita.um livað
það væri. Hann kom skjótt aftur
og sagði það væri þrír Rússar að
kveikja sér bál í makindum og taka
sér máltíð. Við hugðumst að taka
þá og hafa af þeim sagnir um ráða-
gerðir fjandmannanna, og því laum-
uðumst við, eg og fjórir aðrir af
sveit vorri, að þeim. Gegnum
kornstengurnar gátum við virt þá
fyrir okkur. Þeir voru miklir vexti
og vitaskuld kafloðnir í framan af
skeggi.
Eg rann fyrstur á þá, af því eg
kunni dálítið í rússnesku. ,,And-
skotarnir ykkar“, grenjaði eg eins
hátt og eg gat, og þreif um leið
aftan í hálsmálið á einum þeirra,
sem sýndist vera fyrir hinum. Hann
spratt upp og við tókumst á. Það
urðu ekki miklar sviftingar, eg varp
honum til jarðar; sex feta langur
búkur hans hlunkaðist niðureinsog
hrísgrjóna sekkur. Eg ofan á hann
og hélt honum niðri. Hinir voru
enn að fljúgast á. Þá reið skot af
allt í einu. Eg kallaði til manna
minna: ,,Drepið þá ekki. Takið
þá til fanga“. En skotið var ekki
frá okkur. Einn Rússinn, sem flog-
izt hafði á við einn af vorum mönn-
um, hafði skotið þann, sem hafði
handtekið hann. í slíkum kring-
umstæðum er ekki um neina vægð
að tala. ,,Drepum hann, drepum
hann“, æptuni við og hann var óð-
ara lagður í gegn með byssusting.
Hinir tveir gugnuðu við þetta og
báðu sér griða á knjánum. ,,Við
skulum gefa ykkur grið“, sögðum
við, ,,en gáið þess að gegna því,
sem ykkur er sagt“, og um leið
rákum við þeim óþyrmilega pústra
til þess að treysta auðsveipni þeirra
og tókum vopn af þeim. Félagi
vor var særður miklu sári i brjóstið.
Eg mælti til hans. ,,Vertu eklci
hnugginn, Sugita, þó heíir sýnt þig
vaskan dreng, og sá hefir bætt með
lífi sínu sem skaut þig, en hinir eru
teknir til fanga. Sugita reis með
herkjum við, studdist á olnboga
sinn og stundi upp þessum orðum:
,,Þakka þér fyrir orð þín, sveitar-
foringi. Mínir dagar eru taldir, en
eg hefi ekki til einskis lifað, eg hefi
látiðlífiðfyrirættjörðmína. Lifi keis-
araveldið Dai-Nippon. Síðustu orð
hans gátum við varla numið. Höf-
uð hans hneig niður með brosvipri
óljósu um varirnar og hann valt út
af dauður. Annar fanginn sætti
þessu lagi, á meðan við vorum að
sinna Stigitu, til að reyna að kom-
ast undan. Eg hljóp á eftir honum
sem fætur toguðu, og náði í hann,
þá beit hann mig í höndina í ofboð-
inu að slíta sig af mér. Eg fann
ekki frekar til í svipinn heldur
en það hefði verið títuprjónssting-
ur; en seinna þegar eg fékk tóni
til að skoða höpdina, þá sá eg að
litli fingurinn var,bitinn alveg af.
Eg lét binda um höndina til bráða-
birgðar, við létum fangann bera lík
Sugitu á baki sér og hurfum svo
aftur til sveitunga vorra. Við feng-