Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 34

224
SYRPA
kvenmerín heldur hann til a'ð þjóna
þessum mönnum; þær vaka á nótt-
unni til aS þvo og þurka föt þeirra og
fá þeim þau ætíS þur og hrein á
morgnana. Fyrir þetta tekur liann
hlut af hverju skipi, hvort sem aflast
mikiö eSa lítiS; lætur hann þaS vera
sinn skaSa, svo þú getur nærri aS
þaS hrekkur skamt, þar sem eru 6 til
9 manns á hverjum bát.”
“Satt er þaS,” segir Jón; “og þaS í
öSru eins dauSans fiskileysi og nú er.”
“Ósköp eru aS heyra til þín,” segir
hinn, “aS kalla aflalaust núna, þar
sem viS næstum hlö'Sum á hverjum
degi. ÞáS er ekki fyrir þaS; þú
segir þetta satt um ykkur; þaS er
hörmulegt aS sjá, hvernig þiS leitiS;
þi'S róiS um sjóinn og renniS ekki
nema á vissum stöSum; en viS reyn-
um hvar sem verSa vill, þegar komiS
er út á dýpiS. Nú og oftar cr svo
aflafar, aS fiskurinn er um allan sjó;
þiS haldið, að aflinn kunni ekki aS
vera eins og féS um fjöllir); þaS
dreifir sér þegar gott er, en i vond-
um veSrum kann aS draga sig saman.
Þó er ekkert upp á þaS aS ætla, frek-
ar en fiskinn.”
Jón segir: “Eg get naumast trúaS
því, sem þú segir mér um hann Sig-
urS, aS hann skuli eiga aS verSa eig-
andi allra auSæfanna, sem mér skilst
aS hér muni vera, og auk þess verSa
biskup.”
ÞaS er þó satt,” segir hinn.”
“Nú er hann þó vistaSur á Bæ í Ön-
undarfirSi,” segir Jón, “og fer þang-
aS aS vori.”
“ViS vitum þaS,” segir hinn. “Svo
er ráS fyrir gert, aS hann gangi úr
vistinni daginn fyrir krossmessu, meS
þessar litlu tuskur, sem hann á, í
bagga á bakinu, og kemur síSan aldrei
til skila; ver'ður þá safnaS mönnum
og hafin leit eftir honum, en ekki
lengi, því bráSum finst dulubagginn
í urSinni neSan undir hallinu og staf-
urinn í tvennu lagi.”
“Jón segir: “Mér þykir ætla aS
verSa munur á láninu okkar.”
Hinn sagSi: “HvaS ert þú aS tala
um lánleysi þitt, þar sem þú verSur
mágur hans Ögmundar á Sæbóli og
eigandi aS öllum hans auS ?”
“ÞaS cr nú víst ætlaS ö'Srum en
mér,” segir Jón.
”Því tekurSu af þessu ?” segir hinn.
“Þú heldur kannske eg viti þaS ekki?
En eg skal segja þér rök til þess: AS
tveim árum liSnum ræSst þú til Ög-
mundar fyrir vinnumann, og svo verS-
ur ykkur vel á milli, Þórunni dóttur
hans og þér; og svo fer, aS þú átt
barn meS henni, og ver'Sur bóndi ill-
ur viS; en fyrir'þaS a'S þú kemur þér
vel og hann vill ekki missa þig af
bænum, en hún er staöföst og trygg
viS þig, þá verður úr, aS þú giftist
henni. Tveim vetrum síSar deyr
Ögmundur og þá takiö þiS viS öllum
eigum hans, sem eru miklar, þvi liann
á io jarSir í ÖnundarfirSi, skip vel út
búiS og of lausafjár.”
“Eg trúi því naumast,” segir Jón,
“að þetta liggi fyrir mér.”
“ÞaS verSur nú samt,” segir hinn;
„en þvílíkt, sem SigurSur hlýtur, get-
ur þig ekki hent, því þú hefir ekki
gáfur til þess.”
Jón segir: “Hvernig var því var-
iS, aS biskupinn skyldi heldur velja
SigurS til þessa, heldur en einhvern
úr ykkar flokki?”
Hinn segir: “ÞaS kom af því, a'S
hann vissi varla eins dygSaríkan
mann eins og Sigurður er, því þar
fer hann mcst eftir, en ekki auS og
áliti eins og þiS.”
Jón segir: “Þetta var'S mér.