Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 24

214
SYRPA '
mátti til með að reyna að halda á-
fram og vita hvort hann gæti ekki
fundiö einhvern bæ.
Hann reyndi aftur að standa upp, en
hann átti mjög erfitt með það. Kraft-
arnir voru þrotnir.
Svo hljóp hann á stað, eitthvað út
í hríðina. Fyrst á hlið við hana, en
svo bara beint undan. Hann fór að
hlaupa harðara. Honum fanst þreyt-
an hverfa úr fótunum. Svona hélt
hann áfram um stund. Hann gætti
ekki að því að hann var kominn af
mýrinni og upp á móana. Hann hélt
áfram að hlaupa, þar til hann datt um
þúfu; þá fyrst rankaði hann við sér.
Hann ætlaði að standa upp, en mátt-
urinn var þrotinn. Hann hneig niður
aftur; þá grilti hann í eitthvað svart
fram undan sér, og það flaug í huga
hans einhver óljós hugmynd um það,
að reyna að komast þangað.
Tlann reis á fætur og skjögraði
nokkra faðma, þá datt hann niður aft-
ur. Hann reyndi ekki að standa upp,
heldur skreið hann að þústunni. Það
var moldarbarð. Flann skreið undir
það og hnipraði sig í kuðung. Far
var afdrcp fyrir mesta storminum og
hríðarofsanum.
F>annig sat hann um kyrt nokkra
stund í hálfgerðum máttleysisdvala.
En svo fór hann að finna til kulda,
og þá var eins og hugsunin vaknaði
aftur.
Hann vissi nú að hann hlaut að
liggja úti um nótina. En mundi hann
lifa það af? Ætli hann dæi ekki? En
var það svo hræðilegt að deyja?
Hann rnundi eftir þvi, að Anna gamla
hafði sagt honum að þegar rnenn dæu,
einkanlega er unglingar og börn dæi,
þá sendi guð engla sína til þess að
sækja börnin og flytja þau upp til
himna, og þá fengi þau að vera hjá
guði og leika sér við englana og önnur
góð börn. Og ef hann dæi nú i nótt,
þá mundi hann finna hana mömmu
sína hjá guði og pabba sinn og litlu
systkinin sín, sem höfðu dáið þegar
þau voru lítil, hann Nonni lith’ og hún
Stína litla. Sérílagi mundi hann vel
eftir henni Stínu. Hún hafði dáið úr
barnaveikinni, þegar hún var á átt-
unda árinu, en hann var tveim árum
yngri. Honum hafði þótt ákaflega
vænt um hana. þvi að þau höfðu æf-
inlega leikið sér saman. En svo- hafði
hún Iagst og dáið skömmu seinna, og
þá hafði hann saknað hennar svo
mikið, að hann hefði beðið mömmu
sína að lofa sér að fara með henni.
En þá hafði hún sagt, að hann gæti
það ekki, en hann mundi einhvern
tíma seinna fá að finna liana, ef hann
yrði gott barn svo að guði þætti vænt
um hann, og nú væri að líkindum kom-
ið að því að hann fengi að finnna
hana. En ætli að guð vildi nú taka
hann? Hefði hann einlægt verið góð-
ur? Og ekki var það nú. Hann
hafði svo oft talað Ijótt og stundum
verið ógegninn og jafnvel strítt hin-
um börnunum og einstöku sinnum
hafði hann skrökvað, og það var svo
ótta'ega Ijótt. En skvldi nú guð fyr-
irgefa honum alt þetta? Eða skyldi
Ijóti karlinn undir jörðinni koma og
taka hann? Það fór kuldahrollur um
hann við þá hugsun. Hann mátti til
með að reyna að biðja guð.
Hann fór að lesa faðirvor og svo
bænirnar sínar allar, og þegar þær
voru búnar. fór hann með barnslegum
orðum aö biðja guð að fyrirgefa sér
alt, sem hann hafði gjört ljótt, og að
lokum bað hann guð að senda éngil
til þess að sækja sig.
Nú fór hann ekki að þola við fyrir
kulda. Hann ætlaði að reyna að standa